جهان و جهان بینی هوشنگ ابتهاج (17)

امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)  (6 اسفند 1306)

تحلیلی از شین میم شین

زندگی

·       چه فکر می کنی،

·       که بادبانشکسته زورق به گلنشسته ای است، زندگی؟

·       در این خراب ریخته

·       که رنگ عافیت از او گریخته

·       به بن رسیده راه بسته ای است، زندگی؟

·       چه سهمناک بود سیل حادثه،

·       که همچو اژدها دهان گشود

·       زمین و آسمان ز هم گسیخت

·       ستاره خوشه خوشه ریخت

·       و آفتاب در کبود دره های آب غرق شد!

·       هوا بد است

·       تو با کدام باد می روی؟

·       چه ابر تیره ای گرفته سینه ی تو را،

·       که با هزار سال بارش شبانه روز هم

·       دل تو وا نمی شود!

·       تو از هزاره های دور آمدی

·       در این درازنای خونفشان

·       به هر قدم نشان نقش پای تو ست

·       در این درشتناک دیولاخ

·       ز هر طرف، طنین گام های رهگشای تو ست

·       بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام

·       به خون نوشته نامه ی وفای تو ست

·        

·       به گوش بیستون، هنوز

·       صدای تیشه های تو ست

·       چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود

·       چه دارها که از تو گشت سربلند

·       زهی شکوه قامت بلند عشق،

·       که استوار ماند در هجوم هر گزند!

·       نگاه کن،

·       هنوز آن بلند دور

·       آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور

·       کهربای آرزو ست

·       سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای او ست.

·       به بوی یک نفس در آن زلال، دم زدن

·       سزد اگر هزار بار

·       بیفتی از نشیب راه و باز

·       رو نهی بدان فراز

·       چه فکر می کنی،

·       جهان چو آبگینه ی شکسته ای است،

·       که سرو راست هم در او شکسته می نمایدت؟

·       چنان نشسته کوه در کمین دره های این غروب تنگ

·       که راه بسته می نمایدت؟

·       زمان بی کرانه را

·       تو با شمار گام عمر ما مسنج

·       به پای او، دمی است این درنگ درد و رنج

·       بسان رود،

·       که در نشیب دره سر به سنگ می زند،

·       رونده باش!

·       امید هیچ معجزی ز مرده نیست، زنده باش!

پایان

ادامه دارد.