کسی را که دانی، که خصم تو او ست
نه از عقل باشد، گرفتن به دوست
معنی تحت اللفظی:
دوست تلقی کردن دشمن نشانه خریت و خطا ست.
ناصح در این بیت شعر، برای توضیح رابطه پروانه و شمع،
دیالک تیک دوست و دشمن را به خدمت می گیرد
و
پروانه را به دلیل دلبستگی به شمع، خر و خطاکار قلمداد می کند:
دوست تلقی کردن دشمن مرگبار است.
دوست تلقی کردن دشمن، به معنی خودکشی است.
دوست تلقی کردن دشمن، نامعقول و ابلهانه است.
دوستی باید رابطه ای، مبتنی بر مهر و علاقه متقابل باشد.
دوستی باید بر مبنای منافع مشترک برقرار شود.
دو طرف رابطه دوستی باید یار و مددکار و مکمل یکدیگر باشند.
هرگز نمی توان با کسی که قصد نابودی تو را دارد، رابطه دوستی برقرار کرد.
چنین رابطه ای، رابطه ای غیرمنطقی و خودستیز خواهد بود.
چنین رابطه ای جهنمی از تضادها خواهد بود و عرصه ستیز و کشمکش لاینقطع.
ایراد ناصح از دید سعدی این است که او واقف به تفاوت عشق با دوستی نیست.
عشق
بر خلاف دوستی
رابطه نیست.
عشق بر خلاف دوستی
نه دو طرفه، بلکه یکطرفه است.
عشق
وابستگی است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر