شین میم شین
بوستان
باب سوم
در عشق و مستی و شور
حکایت هفدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۹۵ )
نگه کن که پروانه سوزناک،
چه گفت:
«ای عجب، گر بسوزم، چه باک»
معنی تحت اللفظی:
پروانه در جواب ناصح منتقد گفت:
من از سوخته شدن توسط شمع باکی ندارم.
سعدی
در این بیت شعر،
واکنش تیپیک پروانه (عاشق) را نسبت به پند و اندرز و هشدار ناصح (دشمن) نشان می دهد.
از یک موجود جنونزده واکنشی جز این نمی توان انتظار داشت.
پند و اندرز برای موجود جنون زده بیهوده است.
کسی که عقل را پیشاپیش حلق آویز کرده و قادر به تفکر و شناخت نیست،
کسی که قادر به تمیز خوب از بد، دوست از دشمن نیست،
پند و اندرز و هشدار لازم ندارد.
برای چنین کسی جامعه و جهان کلاف بی سر و ته و بی قانونمندی است.
پروانه اما نه عاشق شمع است، نه خر است و نه دیوانه.
پروانه
شعله شمع را با گل عوضی می گیرد و هدفش تغذیه از شیره گل است.
عاشق
اما
اسیر هوای نفس و رفع حوایج غریزی است و بی اختیار به سوی معشوق کشانده می شود.
یعنی
توان عقلی لازم برای پرهیز از وابستگی ندارد
و
کرته دنبال دوست می گشت و نه دنبال معشوق.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر