سیری در شعری از مهدی اخوان ثالث (134)

مهدی اخوان ثالث

(1307 ـ 1369)

پیوند ها و باغ ها

https://www.youtube.com/watch?v=8oPeZa66L_I

 

از این اوستا

(1344)

ویرایش و تحلیل از

ربابه نون  

·         لحظه ای خاموش ماند، آنگاه

·        بار  دیگر سیب سرخی را که در کف داشت
به هوا انداخت
 

·        سیب چندی گشت و باز آمد

·        سیب را بویید

·        گفت:

·        «گپ زدن از آبیاری ها و از پیوند ها کافی است

·        خوب

·        تو چه می گویی؟»

·        «آه

·        چه بگویم؟

·        هیچ»

·        سبز و رنگین جامه ای گلبفت بر تن داشت

·        دامن سیرابش از موج طراوت، مثل دریا بود

·        از شکوفه های گیلاس و هلو، طوق خوش آهنگی به گردن داشت

·        پرده ای طناز بود از مخملی، گه خواب، گه بیدار

·        با حریری که به آرامی وزیدن داشت

 

·        روح باغ شاد همسایه

·        مست و شیرین می خرامید و سخن می گفت

·        و حدیث مهربانش روی، با من داشت

·        من نهادم سر به نرده ی اهن باغش

·        که مرا از او جدا می کرد

·         و نگاهم ـ مثل پروانه ـ

·        در فضای باغ او می گشت،

·        گشتن غمگین پری در باغ افسانه

·        او به چشم من نگاهی کرد

·        دید اشکم را

·        گفت:

·        «ها، چه خوب آمد به یادم، گریه هم کاری است

·        گاه این پیوند با اشک است، یا نفرین

·        گاه با شوق است، یا لبخند

·        یا اسف، یا کین

·        و آنچه ز این سان، لیک باید باشد، این پیوند»

·        بار دیگر سیب را بویید و ساکت ماند

·        من نگاهم را ـ چو مرغی مرده ـ سوی باغ خود بردم .

·        آه،

·        خامشی بهتر

·        ور نه من باید چه می گفتم به او، باید چه می گفتم؟

·        گر چه خاموشی سر آغاز فراموشی است،

·        خامشی بهتر

·         

·        گاه نیز آن بایدی پیوند، کاو می گفت، خاموشی است .

·        چه بگویم؟ هیچ

 

·        جوی، خشکیده است و از بس تشنگی دیگر

·        بر لب جو بوته های بار هنگ و پونه و خطمی

·        خواب شان برده است

·        با تن بی خویشتن، گویی که در رؤیا

  

·        می برد شان آب، شاید نیز

·        آب شان برده است.

·         

·        به عزای عاجلت، ای بی نجابت باغ

·        بعد از آنکه رفته باشی جاودان بر باد

·        هر چه هر جا ابر خشم، از اشک نفرت باد، آبستن

·        همچو ابر حسرت خاموشبار من

·        ای درختان عقیم ریشه تان در خاک های هرزگی، مستور

·        یک جوانه ی ارجمند از هیچ جا تان رست نتواند.

·         

·        ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود،

·        یادگار خشکسالی های گردآلود،

·        هیچ بارانی شما را شست نتواند.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

ادامه دارد.