۱۳۹۲ شهریور ۲۴, یکشنبه

مهتاب

سحر دلیجانی
سرچشمه:
صفحه فیسبوک
مسعود دلیجانی
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

·         گلوی عزادار
·        خش خش دستان بر چهره ی مرگ.

·        من و تو آرام زیستیم
·        تا صدای به آواز بلند کنيم

·        اکنون من، تنها،
·        به چهره ی متشنج مهتاب می نگرم.

·        صدايت می آيد
·        از پشت پنجره که پوشانده مهتاب را

·        می شناسمش
·        من اين صدای را در فاصله ها خواب ديده ام.

·        و لغزش درد در صدای تو
·        بسان کابوسی ـ آهسته ـ می خزد بر لبان من.

·        چشم می بندم.
·        [ و اينک چنگ و دندان من است
·        بر بهار کودکی
·        تا بتوانم با تو باشم.]

·        و با صدای بلند می خوانم :
·        « به نام خداوند بخشنده ی ....»

·        و ناله ات از برق و نور می گذرد تا به من رسد
·        و ظريف ترين بند وجودم
·        ـ نهان درون دفتر شعری با عکس فروغ ـ
·        با شنيدن بی قراری ناله ی تو
·        پاره می شود.

·        دهانم خشک
·        خشم در چشمانم غبار
·        تنها همين مانده از کودکی ما

·        عشق بازی انار با شاخه
·        از پشت پنجره
·        آنگاه که من و تو
·        پچ پچ کنان
·        گونه ها سرخ از لذت شرم
·        اندازه می گرفتيم پیکر يکديگر را
·        با انگشتهاي مان.

·        از ابتدا شروع می کنم.
·        دستان لغزان بر کتاب رنگ مرده ی تمدن ها
·        «به نام خداوند ....»
·        و زمان با غرّشی فرو می ريزد

·        تاريخ قهقهه می زند
·        مرگ از خواب بر می خيزد

·        تو را می بينم که دور می شوی
·        می خواهم فريادت بزنم
·        دهانم از سنگ پر می شود.

·        [ و اينک در ته مانده ی ناله های تو ست
·        که در آن سوی غزل ها و عشق بازی ها
·        در دل بغض ها، غريوها، و نخستين برف زمستانی
·        انسان را به خاک می کشند.]

·        چشم می گشايم
·        پيکر آواره ی تو گرم است هنوز زير دستان من
·        زانوان بر زمين
·        نگاهت می کنم
·        اشک می شکند.

·        پس اين است زمین
·        اين است زمان
·        اين است آن بخشنده ی مهربان
·        که تو فرزندش بودی
·        و او دست بر دست گذاشت
·        و اکنون از شرم به خود می پيچد؟

·        سکوت.

·        آه از گلوی عزادار زمين بر می خيزد
·        به آغوشت می کشم
·        تو را دوست می دارم
·        آنچنان که مهتاب نبض دريا را
·        و به دشنه ی صخره ها
·        هرگز تسليمت نخواهم کرد.

·        دهان باز می کنم
·        مشت ها نيز همچنین

·        مادری در مهتاب را می گشايد
·        و می گويد:
·        «باز می کنم، هوايی بيايد.»

·        و من سنگ از دهان برون می کشم
·        لبان بر لبانت می گذارم
·        و نفسم در سينه ی کبود تو
·        رستاخیز آن پژواک نمناک اميد است:
·        «تو را هيچ نخواهند کرد!»

پایان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر