مهتاب

سحر دلیجانی

سرچشمه:

صفحه فیسبوک

مسعود دلیجانی

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

·         گلوی عزادار

·        خش خش دستان بر چهره ی مرگ.

·        من و تو آرام زیستیم

·        تا صدای به آواز بلند کنيم

·        اکنون من، تنها،

·        به چهره ی متشنج مهتاب می نگرم.

·        صدايت می آيد

·        از پشت پنجره که پوشانده مهتاب را

·        می شناسمش

·        من اين صدای را در فاصله ها خواب ديده ام.

·        و لغزش درد در صدای تو

·        بسان کابوسی ـ آهسته ـ می خزد بر لبان من.

·        چشم می بندم.

·        [ و اينک چنگ و دندان من است

·        بر بهار کودکی

·        تا بتوانم با تو باشم.]

·        و با صدای بلند می خوانم :

·        « به نام خداوند بخشنده ی ....»

·        و ناله ات از برق و نور می گذرد تا به من رسد

·        و ظريف ترين بند وجودم

·        ـ نهان درون دفتر شعری با عکس فروغ ـ

·        با شنيدن بی قراری ناله ی تو

·        پاره می شود.

·        دهانم خشک

·        خشم در چشمانم غبار

·        تنها همين مانده از کودکی ما

·        عشق بازی انار با شاخه

·        از پشت پنجره

·        آنگاه که من و تو

·        پچ پچ کنان

·        گونه ها سرخ از لذت شرم

·        اندازه می گرفتيم پیکر يکديگر را

·        با انگشتهاي مان.

·        از ابتدا شروع می کنم.

·        دستان لغزان بر کتاب رنگ مرده ی تمدن ها

·        «به نام خداوند ....»

·        و زمان با غرّشی فرو می ريزد

·        تاريخ قهقهه می زند

·        مرگ از خواب بر می خيزد

·        تو را می بينم که دور می شوی

·        می خواهم فريادت بزنم

·        دهانم از سنگ پر می شود.

·        [ و اينک در ته مانده ی ناله های تو ست

·        که در آن سوی غزل ها و عشق بازی ها

·        در دل بغض ها، غريوها، و نخستين برف زمستانی

·        انسان را به خاک می کشند.]

·        چشم می گشايم

·        پيکر آواره ی تو گرم است هنوز زير دستان من

·        زانوان بر زمين

·        نگاهت می کنم

·        اشک می شکند.

·        پس اين است زمین

·        اين است زمان

·        اين است آن بخشنده ی مهربان

·        که تو فرزندش بودی

·        و او دست بر دست گذاشت

·        و اکنون از شرم به خود می پيچد؟

·        سکوت.

·        آه از گلوی عزادار زمين بر می خيزد

·        به آغوشت می کشم

·        تو را دوست می دارم

·        آنچنان که مهتاب نبض دريا را

·        و به دشنه ی صخره ها

·        هرگز تسليمت نخواهم کرد.

·        دهان باز می کنم

·        مشت ها نيز همچنین

·        مادری در مهتاب را می گشايد

·        و می گويد:

·        «باز می کنم، هوايی بيايد.»

·        و من سنگ از دهان برون می کشم

·        لبان بر لبانت می گذارم

·        و نفسم در سينه ی کبود تو

·        رستاخیز آن پژواک نمناک اميد است:

·        «تو را هيچ نخواهند کرد!»

پایان