نه، او نمرده است

نیما یوشیج 
(13 بهمن 1320)    تذکر: 
به دلیل اینکه قسمتی از آثار نیما ـ به دلیل پارگی یا فرسودگی کاغذ دست نوشته های او ـ  ناخوانا بودند، 
این شعر به صورت خلاصه شده و با حذف قسمت های ناخوانا منتشر می شود. 
برگرفته از سایت فرهنگی و هنری 
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

با سپاس از حمایت مسعود دلیجانی

·        نه، او نمرده است! 

·        دو سال از نبود غم انگیز او گذشت

·         

·        روی مزار او 

·        دو بار، برگ های خزان  ریخته شدند 

·        سه سایه ی شکسته ی گریان 

·        بر شاخه های سایه ی دیگر 

·        آویخته شدند. 

·         

·        آن  روز ـ باز ـ  مثل دگر روزها دمید 

·        در  روشن افق 

·        یک جغد ـ  بی ثبات ـ از آن جایگه پرید، 

·        تا یک غروب غمگین، بالای آن مزار 

·        غمناک تر نشیند. 

·         

·        دو سال ـ مثل آن دو روز ـ  از غمش گذشت 

·        روز سفید آمد از نو به سیر و گشت 

·        بر ساحت جبین جوانی 

·        خط  دگر نوشت 

·        مانند اینکه آنکه تو دانی نمرده است 

·         

·        هر کس به یادش آید، گوید:

·        «دو سال رفت و لیک، ارانی نمرده است!

·         

·        نه، او نمرده است.

·        او از نهان خانه ی وجود

·        بر پای خاسته است.

·         

·        او از برای زندگی ما 

·        ـ تا بهره ورتر آییم ـ

·         دارد هنوز هم سخنی گرم می کند

·         

·        این تیره خوی ـ سنگدلان را 

·        دارد به حرف های مردمی ئی نرم می کند.» 

·         

·        دو سال شمع زندگی اش را، به روشنی 

·        مردم ندید،  لیک 

·        بس شمع های دیگر،  روشن شدند از او 

·        بس فکرهای گلخن،  گلشن شدند از او. 

·        (فکرهای گلخن: افکار زباله واره، خس و خاشاک واره)

  

·        مانند آنکه همین آرزوش بود 

·        پرّید از برابر زندان 

·        مرغ شکسته پر که همه رنج و جوش بود

 

·        تا روی بام دیگر، آید ـ ز نو ـ  فرود 

·        ز آنجا به رنگ دیگر با ما کند سخن

·        دوسال شد که آن پرنده ي پُر نور

·        مانند یک دقیقه ي لذت که بگذرد،

·        ـ مثل چراغ روشنی از دور ـ

·        بگذشته است، لیک    

·        اذهان مردمان را

·         دارد به شیوه های دگر روشن

·        او در میان تیره ی این خاک های سرد 

·        ـ هر چند منزوی ـ 

·        کرده است در درون بسی دل، کنون مقر.           

·        نه، او نمرده است:

·        زیرا کسی که دلی زنده می کند،

·        هرگز بر او نیابد بد روی ـ مرگ، دست 

·        بر این مزار، بیهده بنشسته است، جغد 

·         اشک سه سایه، بی سبب اینجا ست بر گذر.

پایان