تحلیلی بر شعر «دگر به جوخه آتش نمی دهند طعام» از سیاوش کسرائی (1)

تحلیلی از شین میم شین

·        به قعر شب سفری می کنیم، در تابوت

·        هوا بد است

·        تنفس شدید

·        جنبش کم

·         

·        و بوی سوختگی، بوی آتشی خاموش

·        و شیهه های سمندی که دور می گردد

·         

·        میان پچ پچ اوراد و الوداع و امان

·        نشسته شهر زبان بسته ـ باز ـ  در تب سرد

·        و راه  بسته نماید ز رخنه تابوت

***** 

·        به قعر شب سفری می کنیم، با کندی

·        چه می کنیم ؟

·        کجاییم ؟

·        شهر مأمن کو؟

·        شهاب شب زده ای در مدار تاریکی

·        هجوم از چپ و از راست، دام در هر راه

·        عبور وحشت ماهی در آب های سیاه

*****

·        بگو به دوست:

·        ـ اگر حال ما بپرسد دوست ـ 

·        «نمی کشند کسی را، نمی زنند به دار

·        دگر به جوخه ی آتش نمی دهند طعام

·        نمی زنند کسی را به سینه، غنچه خون

·        شهید در وطن ما کبود می میرد!» 

·        بگو که سرکشی ـ اینجا، کنون ـ ندارد سر

·        بگو که عاشقی ـ اینجا، کنون ـ ندارد قلب

·        بگو، بگو:

·        «به سفر می رویم بی سردار!» 

·        بگو، بگو :

·        « به سفر می رویم بی سر و قلب!»

*****

·        بگو به دوست که دارد اگر سر یاری

·        خشونتی برساند، به گردش تبری

·        هوا کم است، هوایی، شکاف روزنه ای

*****

·        رفیق همنفس !

·        اینک نفس، که بی دم تو

·        نشاید از بن این سینه، بر شود نفسی

·        نه مرده ایم، گواه:

·        این دل تپیده به خشم

·        نه مانده ایم، نشان :

·        ناخن شکسته به خون

·        بخوان تلاش تن ما، تو از جراحت جان

·        نهفته جسم نحیف امید در آغوش

·        به قعر شب سفری می کنیم چون تابوت

پایان  

  ادامه دارد.