خوشا به دوست از سیاوش کسرائی

خوشا به دوست

سیاوش کسرائی

 پرنده بود

از این دشت تفته، پرزد و رفت

ستاره بود

بر این بام خفته، سر زد و رفت

سوار پی شده ای بود،

پیک مشتاقان

شبی ز کوچه ما بر گذشت، در زد و رفت

چو لاله بر تن و جان، پرده ی حریق گرفت

به روی کوه و کمر، پرچم خطر زد و رفت

خوشا به دوست که دربند جاودانی عشق

ز خون خویش

ـ به دیوار و در ـ

اثر زد و رفت

مباد سبزی ایامش آن که از سر کین

نهال نازک این باغ را تبر زد و رفت

چه بود در تب طاعونت، ای بلای سیاه

که آتش نفست، بار خشک و تر زد و رفت

شکوه نغمه ی ققنوس ما 

همایون باد

که بال خویش به 

خونشعله ی سحر

 زد و رفت

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری