شب نامه (4)

 محمد زهری

(۱۶)

·        شبی از  شب ها

·        گذری بود مرا در باغ خوابی

·        که تو در آن گُل بودی.

·        حیف، این باغ، رهی داشت به دروازهٔ بیداری.

(۱۷)

·          شبی از شب ها

·        نه چراغی می سوخت

·        نه صدایی بر می خاست

·        خانه و

·        کوچه و

·        شهر

·        لقمهٔ خاموشی.

·        به گمانم ، مرگ ، آن شب ، فرمان می راند.

(۱۸)

·        شبی از شب ها

·        عقده را

·        ـ دور از تو ـ

·        بشکفتم.

(عقده به غنچه تشبیه شده که باز می شود.)

·        گفتم:

·        «ای آب،

·        بی تو، من، ماهی بر خاکم»    

(۱۹)

·        شبی از شب ها

·        به تهاجم

·        ـ در اوج خزان ـ

·        باد آمد

·        باد آمد

·        باد آمد.

·        صبح، دستانِ تُنُک مایهٔ باغ

·        خالیِ خالی بود.

(۲۰)

·        شبی از شب ها

·        آیه ای نازل شد،

·        بر شهیدی که از او بانگ رسالت برمی خاست  

·        و من ایمان آوردم

·        که رسول، انسان بود.

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری