شعری از مجید نفیسی (1)

پنج پاره ی یک میلاد

پاره ی یکم

·        غافلگیرم کردی آزاد! 

·        ناخواسته نطفه بستی

·        نارسیده چشم گشودی

·        و پیکرِ کوچکت را

·        در گهواره ی آغوش من نهادی:

·        « اینک من پسر و تو پدر.

·        تا چند می خواهی

·        کودکِ نافرمانِ خانه باشی؟»

·        من بر خطوطِ ناخوانای تنت خم شدم

·        با موی خیس و پوستی نوچ

·        به ماهی کوچکی می مانستی

·        که از دریا های دور آمده است

·        تا این نهنگِ پیر و خسته را

·        به گرداب های سهمگین بکشاند.

·        خواستم بند ناف را ببُرم

·        ولی قیچی در گوشت پیش نمی رفت.

·        از پشتِ پلک های بسته فریاد کشیدی:

·        «پدر! من اینجا هستم

·        نوچِ پوستم را

·        بر سرانگشت های خود حس نمی کنی؟»  

·        پرستار گفت:

·        «اینَاف دَدی!

·        ایت هز اونلی اِ سیمبالیک مینینگ.»  

بس است بابای نوزاد،

 این کار تنها جنبه ی نمادین دارد.

·        عصمت در زیرِ نور زرد

·        لبخند می زد

·        و به معمای شگفتی می نگریست

·        که در برابر من نهاده بود:

·        آیا اینک
به مرگ نزدیکترم
یا دورتر؟

·        در خانه

·        معمای فلسفی را رها می کنم.

·        بوی تن تو

·        تنها جوابِ دلخواه من است.

·        چشمان زیبایت

·        با من حرف می زنند

·        کاکل سیاهت

·        نشانِ گردنفرازی تو ست

·        لبخندت از روی ریا نیست

·        گریه ات اعلامِ ساده ی درد است

·        و خمیازه ات

·        سهمی که خوابت از بیداری می رباید.

·        در آروغ های دلگشایت

·        به هوای تازه ی دمِ صبح پنجره می گشایم

·        و در گوزهای دلنشینت

·        بر بعدازظهرهای خنک تابستان غلت می زنم.

·        ای بادهای بد, بیرون شوید

·        بگذارید کودک من، آرام گیرد.

·         

·       « لالای لای لای، گل بادوم!

·        بخواب آروم، بخواب آروم.

·         

·        لالای لای لای، گلم باشی

·        همیشه همدمَم باشی.

·        لالای لای لای، گل انجیر!

·        مامان داره به پاش، زنجیر

·         

·        به پاش، زنجیرِ صد خروار

·        چشاش خواب و دلش بیدار.»  

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری