شعری از مجید نفیسی (6)

پنج پاره ی یک میلاد

سرچشمه:

اخبار امروز

پاره ی پنجم

·        دریا گفت:

·        «کودک را به من بسپار!

·        گهواره ی امواج من

·        از دست های خسته ی تو زیبنده تر است.»

·        «آزاد» در پتو و کلاهِ پُرچینَش

·        چون گُلی می نمود

·        شُکفته بر سینه ی من.

·        خم شدم تا به صدفی

·        این هرزه گوی پیر را از خود برانم

·        شگفتا، بر سینه ی شنی خاک

·        شیشه ی خالی آبجویی یافتم.

·        «آه، ای دریا، دریا، دریا،

·        آیا ارمغان تو این است؟

·        این است آن موسایی که از بارگاه فرعون برگرفتی

·        تا این سوی اقیانوس

·        در پیش پای من زمین بگذاری؟

·        از دست های همیشه گشوده ی میهن

·        و شهرهای شلوغ هند

·        و بیشه های بکرِ سراندیب

·        و آب های سبز گذشتی

·        تا اینچنین به ریشخندم بگیری؟

·        تُفی به ریش سفیدت!»

·        «آزاد»  تکان نمی خورد

·        انگار به مکالمه ی من و دریا گوش می داد.

·        شیشه ی خالی را پرتاب کردم

·        تکانی خورد و در موج ناپدید شد.

·        «من راهِ درازی آمده ام

·        از آب های گرم اقیانوس هند

·        تا تبعیدگاهم در این کرانه ی «آرام»  

·        و اینک تو

·        که ساحل را به ساحل پیوند می دهی

·        چنین نمک به زخمَم می پاشی؟

·        آخر، ای هرزه گوی پیر

·        در دست های خالی خود چه داری

·        که به آن می بالی؟

·        جز گوش ماهی های لب شکسته

·        جز شیشه های خالی؟

·        در گهواره ی امواج تو

·        از کودکانِ زندان و تبعید خبری نیست

·        از قبر گمشده ی برادرم

·        از قلبِ تیر خورده ی همسرم، اثری نیست

·        نه، نشانی از چشمانی که پژمرد

·        نه، یادی از انقلابی که افسرد.

·        بهارِ آزادیِ من کو؟

·        شورشِ خانه سازی

·        و جوششِ نفتگران کو؟

·        بستنِ کاخ ها

·        و گشودنِ آغوش ها کو؟

·        شکستنِ وهم کهن

·        و ریختنِ طرح نو کو؟

·        از بندیانِ اوین چه خبر؟

·        از آوارگان جنگ

·        از آرزوهای بی حاصل

·        از شهرهای ویران

·        از کُردِ خون چکان

·        از زنِ کفن پوش؟

·        مرا بگو

·        که اینهمه به انتظارت نشستم

·        مرا بگو

·        که هر عصر به پیشوازت آمدم،

·        تا بر زخم های خود مرهمی بیابم

·        ولی جز رفت و آمدِ امواجِ بی اعتنای تو
چه یافتم؟»

·        «آزاد» تکانی خورد

·        پتوی او را گشودم

·        چشمانش از همیشه درخشنده تر می نمود.

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری