پینوتیو در عقاب آباد (28)

اثری از 
گاف نون 
قصه ای دریافتی

انسان تابع قانون جنگل،
هنوز انسان نیست   

·         محرم بالاخره فرارسیده است.

·         

·        تابستان کم کم به پایان خود نزدیک می شود.

·         

·        عصرها که نخیر (گله گاوها و گوساله ها) از صحرا برمی گردد، کنار بقالی قربانعلی می ایستم و با ترس و لرز به تماشا می پردازم.

·        صدای زنگولهً گوساله ها را دوست دارم و بازیگوشی و بی آرامی آنها را.

·         

·        امروز نسیم خنکی می وزد.

·        موسیقی دلنشینی از رستوران مش حسین در فضا می پیچد و به جنونم می کشد و نمی دانم چرا.

·         

·        میرمحبوب شاعر با پیشبند بلندش، بیرون دکان بقالی اش ایستاده و گاوها را تماشا می کند.

·         

·        ناگهان دستی گوشم را محکم می گیرد وچنان می پیچید که فریادم به هوا می رود.

·         

·        برمیگردم، ولی را می بینم.

·         

·        اخم آلود و میرغضب وار داد می کشد سرم:

·        «مگر نگفته ام پایت را از کوچه بیرون نگذار!»

·        گوشم را دست می کشم تا ببینم هنوز سر جایش هست و یا نه.

·        هراس آلود و پریشان راه خانه در پیش می گیرم.

·        رنگم حتما مثل لبو ست و بغضم گرفته.

·        اشاره ای کافی است تا بغضم بترکد و زار زار بگریم.

·         

·        انه می گوید:

·        «ولی حق دارد.

·        آدم بزرگ ها می توانند، هزاران بلا سر بچه ها بیاورند.»

·        چه دنیایی!

·        خطر، انگار در هر گوشه ای کمین کرده است.

·        امنیتی در بین نیست.

·        هرکس می تواند، تهدیدی باشد و هر گوسفندی، گرگی!

·        داداش انگار اندیشهً مرا می شنود و می گوید:

·        «حضرت آدم، نیای ما دو تا پسر داشت:

·        هابیل و قابیل.

·        یکی از آندو مظهر خیر بود و دیگری مظهر شر.

·        روزی شر، خیر را تنها یافت، سنگی برداشت، بر سرش زد و او را ـ برادر همخونش را ـ کشت.

·        چنین است رسم و روال جهان ما.

·        برادر کشی امری عادی است.»

·        ماًیوس ونومید روی پله می نشینم، از انسان و جهان حالم بهم می خورد.

·        «کاش پرنده ای بودم.

·        مگر ساختن پرنده دشوارتر از ساختن آدمک بود، پدر؟»

·        با خود می گویم.

·        «داستان خیر وشر یاوه ای بیش نیست.»

·        کسی از پشت سرم می گوید.

·        «خصومت و نفرت و کشتار، قانون جنگل است.

·        همهً سکنه جنگل دشمن همدیگرند و تشنه به خون یکدیگر.

·        انسان تابع قانون جنگل، هنوز انسان نیست.

·        بیاد داشته باش، که همچنان و هنوز حیوان است!»

·        صدای آشنائی است.

·         

·        برمی گردم و سایه ام را می بینم.

·         

·        نشسته یک پله بالاتر از من، سرش را تکیه داده بر آرنج و در تفکری عمیق است، انگار.

·        «تو از کجا اینهمه می دانی؟»

·        شگفت زده و شادمان می پرسم.

·        «دانش تو آیا سرچشمهً امید لایزال تو نیست؟»

·        سایه بی مروت و دانشمند، اما مثل همیشه سکوت می کند، مرا در حسرت پاسخ می گذارد و روح مرا می گدازد.

·        «تو هم بیرحمی!»

·        داد می کشم سرش.

·        «چه می شد اگر به پرسشم پاسخ می دادی؟

·        چگونه می توانم یاد بگیرم اگر به پرسشم پاسخ نیابم؟»

·        بی خیال و خونسرد نگاهم می کند:

·        «پرسش کلید فهم قضایا ست.

·        پاسخ درست برای پرسشت را باید اما خودت بجوئی و پیدا کنی و نه کس دیگر.

·        در غیر اینصورت، خر خواهی ماند و گمراه.»

·        می گوید و می رود و مرا درحسرت دیدارش می گذارد.

·        انه از دور انگار تماشایم کرده، می پرسد:

·        «با کی داشتی حرف می زدی؟»

·        ومن برای پرهیز از پاسخ می گویم که گوشم هنوز هم از درد می سوزد.

·        سرم را روی زانویش می گذارم.

·        شپش های سرم را می جوید و ترانهً حزینی را زمزمه می کند.

·        احساس آرامش بخشی به من دست می دهد.

·        ناگهان بانگ مؤذن از منارهً مسجد جامع بلند می شود.

·        پرنده ها هراس زده از درخت توت پرمی کشند.

·        زمین پر از توت می شود.

·         

·        بزغاله گوش هایش را تیز می کند.

·        می پرسد:

·        «اذان برای چیه؟» 

·        و من می گویم که وقت نماز است.

ادامه دارد.