پینوتیو در عقاب آباد (26)

اثری از 
گاف نون 
قصه ای دریافتی

·        «انه؟»

·        لال می شوم و نمی توانم سؤالم را جمع و جور کنم و تحویلش دهم.

·        «چی می خواهی بگی؟»

·        انه با ملایمت می پرسد.

·        دهنم انگار  قفل شده و باز نمی شود تا حرف بزنم.

·        «به، به.

·        حرف زدن هم یادت رفته؟»

·        انه با نگرانی می پرسد.

·        بعد برایم چای می ریزد و دو تا نقل هم در نعلبکی ام می گذارد.

·        این دوتا نقل چای، نوعی رشوه است تا زبانم باز شود و سؤالم را بشنود.

·        «بالاخره دهنت را باز می کنی و حرفت را می زنی و یا با کوزه آب بزنم بر سرت؟»

·        «انه، داداش تو را هرگز نزده؟»

·        با تته پته می پرسم.

·        انه نفس راحتی می کشد.

·        ظاهرا ترس برش داشته بود و فکر می کرد که من لال شده ام.

·        «نه.»

·        انه با اعتماد به نفس عجیبی جوابم می دهد.

·        «وقتی هم که خیلی از دستم عصبانی باشد، می روم مباخ و در مباخ را پشت سرم می بندم تا غیظش بخوابد.»

·         

·        «چرا به سلیمه خالا همین کلکت را یاد نمی دهی؟»

·        می پرسم.

·        «گفتم که سلیمه، سفیه است.

·        از من ده سال بزرگتر است.

·        به همین دلیل کسر شأن خود می داند که به اندرز من گوش دهد، چه رسد به عمل کردن.»

·        انه دست خود را رو می کند.

·        پس سکوتش در مقابل داداش اصالت نداشت.

·        انه واقعا خیال می کند که سلیمه خالا سفیه است.

·        در ذهن خود در مباخ مان را با در مباخ سلیمه خالا مقایسه می کنم.

·        در مباخ ما اصلا در نیست.

·        فقط فوتی کافی است تا در هم بشکند.

·        در مباخ ما اصلا درست و حسابی بسته نمی شود.

·        در مباخ سلیمه خالا در مستحکمی است.

·        «شاید سلیمه خالا می ترسد که افندی با لگد بزند و در مباخ شان هم بشکند و برای اذیت و آزارش دهها بهانه دیگر داشته باشد.»

·        می گویم.

·        انه می اندیشد.

·        می خواهد ببیند، در نداشتن مباخ چه مشکلاتی را به دنبال می آورد.

·        «نه.

·        سلیمه سفیه است.

·        البته افندی هم آدم نیست.

·        نه دین دارد و نه آیین.

·        عرق خور و لاابالی است.»

·        انه می گوید و من اندک اندک به درایت انه  پی می برم.

·        همزیستی با خردمندی مثل داداش بی تأثیر نمانده است.

·        «چرا داداش افندی را به راه راست، هدایت نمی کند؟»

·        می پرسم.

·        انه می زند زیر خنده.

·        اولین بار است که انه راست راستکی می خندد.

·        انه از فرط خنده نمی تواند حرف بزند.

·        تصور هدایت افندی به راه راست، آن هم توسط داداش،  انه را از ریشه می خنداند.

·        انه وقتی از خنده خسته شد، می گوید:

·        «داداش اصلا یک لحظه هم نمی تواند با افندی همنشین شود.

·        افندی که آدم نیست.»  

·        «انه، ممکن است که منهم مثل افندی بشوم؟»  

·        می پرسم.

·        «نه.»

·        انه با اطمینان خاطر تسکینم می دهد.

·        «تو آدم خوبی خواهی شد.

·        آدم خوبی که همه همنشینی با تو را آرزو خواهند کرد و تو از همه خواهی گریخت تا تنها باشی.»

·        انه حرفش را قیچی می کند.

·        انگار در دالان های تو در توی ذهنش دنبال اندیشه گمشده ای می گردد.

·        «تو از همه خواهی گریخت تا تنها باشی با اندیشه هایت که دم به دم افزایش می یابند و به جنونت می کشند.

·        «تو هم آدم نیستی.

·        تو از اجنه ای که هیئت آدم گرفته ای.

·        از اجنه اندیشنده ای، نه از اجنه معمولی و چل و ول.»  

·        از گفتار انه دچار حیرت می شوم.

·        شاید کمتر کسی به اندازه انه راجع به من اندیشیده باشد.

·        «وای، اگر انه سواد می داشت!»

·        با خود می اندیشم.

ادامه دارد.