رضا افضلی
شاعر
مترجم
محقق
استاد دانشگاه
با سپاس
از مجسمه سازی که مجسمه نیست.
جنگل
رضا افضلی
به هر سو قُلّه پوشيده به تن،
پيراهنِ جنگل
غرورِ كوه پنهان است، زيرِ دامنِ
جنگل
همه شاديّ و شادابي، سرودِ چشمه
اش، آبي
زخونِ زندگي خالي نخواهد شد، تنِ
جنگل
تو گويي قلّه ها همچون سواران اند،
پشتِ مِه
كه مي تازند در راهِ طراوت، توسنِ
جنگل
فرو رفته به
مِه، هر قلّه همچون خرمني از برگ
شكافَد ابرها را از بلندي، خرمنِ
جنگل
چو دريايي است،
موّاج و تمامِ موج هايش سبز
خوشا دامانِ سبز و ساية بي روزنِ
جنگل
اگر از اختر و
خورشيد و ماهِ آسمان پرسي
نديده چشم شان، حتّي زماني خفتن
جنگل
به گيسوي
بلندش، چون منيژه، دخترِ ابري
بگريد بر فرازِ چاهِ سبزِ بيژنِ
جنگل
كنارِ رود
عرياني كه با خود مي سرايد، شاد
خوشا رقصِ نسيم و عشوه هاي سوسنِ
جنگل
توگويي كوه را
با ريشه هايش رنجه مي دارد
خوشا رويينيِ سرپنجة خاراكنِ جنگل
سرپنجه ی خاراکن
احتمالا به معنی
سرپنجه ی کننده صخره ی خارا
واژه خاراکن به
تقلید از واژه خارکن
كشيده گردنش
را از چكادِ كوه، بالاتر
كه پيشِ هيچ كوهي خم نگردد گردنِ
جنگل
چکاد
قله، فرق سر
به هستي، ريشه
دارد جنگل و از پا نمي افتد
تبرها را چه خواهد كرد ديگر، دشمن
جنگل؟
به هستی
سوگند به هستی
یا
در هستی
سراپا گاهوارِ
سبزِ رَعد و برق و توفان است
نميرد آتشِ خشمِ هميشه روشنِ جنگل
گاهوار
یعنی گهواره
چنان هر كوچه
را پوشانده با برگ درختانش
كه حتّي نور هم گم مي شود در
مأمنِ جنگل
لطافت هاي زن،
بن مایۀ عشق است و می دانم
كه اين جا شيرِ غُرّان مي شود،
حتّي زنِ جنگل
چه «كوچك» ها
كه در آغوشِ او كوسِ بزرگي زد
چه شيراني به خشم آمد، به روي دامن
جنگل
کوچک
کوچک خان
به هر سوي
جهان، هر لحظه صد سردار مي زايد
خوشا هنگامة شور و خروش و زادنِ
جنگل
به خود پيچان
و خود لرزان،عرق مي ريزد از رخسار
چه خواهد زاد، آيا مادرِ آبستنِ
جنگل؟
خوشا گر بشنوي
با «قهرمان» و «خاوري» تا صبح
خروش شعرهاي نعره وار «شيونِ» جنگل.
پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری
«قهرمان»
محمّد قهرمان، غزلسُرای خراسان
«خاوري»
محمّد تقی خاوری، شاعرِ نوپرداز و
کهن سُرای مشهور
«شيونِ»
شیونِ فومنی شاعرِ پرآوازة گیلان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر