من نمی گویم که شما باید مثل من زندگی کنید! (۷)

 

جینا روک پاکو

(۱۹۳۱)

متن ساده شده توسط

ریتا کویتک

برگردان

میم حجری

 

 فصل هفتم

 مریم مقدس کوچولو!

 

 

·    بچه ها اغلب با کنراد صحبت می کنند.

·    بچه ها.

 

·    به محض اینکه سر و کله او در جائی پیدا می شود، بچه ها از زمین می رویند.

 

·    بچه ها از خانه ها می آیند، از اصطبل ها می آیند، از درخت ها پائین می آیند، از بازی دست می کشند و به تماشای کنراد می پردازند.

 

·    در آغاز از او فاصله می گیرند و سکوت می کنند.

 

·    «هان، چه خبرها؟»، کنراد می گوید.

 

·    او تکه نانی برمی دارد و کالباسی می برد و لقمه ای درست می کند.

 

·    بچه ها او را به همدیگر نشان می دهند و می گویند:

·    «نگاهش کن، چه وضع و حالی دارد!»

·    «آواره ای است.»

 

·    بچه ها فکر می کنند، که کنراد آزاد است.

·    او مجبور نیست که به اداره و یا به کارخانه برود.

·    او وقت فراوان دارد.

·    او هرجا که دلش بخواهد، می تواند برود.

 

·    بچه ها هم دلشان همین را می خواهد.

 

·    «آزاد، مثل پرنده ها»، بچه ها می اندیشند.

·    «با این تفاوت، که کنراد نمی تواند پرواز کند و با چکمه های بزرگ سنگین بر روی زمین ایستاده است. »

·    «و چنین کسی وابسته کسی و دلبسته چیزی نیست»، بچه ها می اندیشند.

 

·    «رونده آواره ای از این دست، نه خانه دارد، نه خانه، نه خانواده و نه دین و مذهب.»، بچه ها می اندیشند.

 

·    آنگاه شاید دیگر دلشان نخواهد که مثل کنراد باشند.

 

·    «بنشینید!»، کنراد می گوید.

 

·    و مشغول خوردن می شود.

 

·    «ناهار نخورده ای؟»، دختر کوچولویی می پرسد.

 

·    کنراد به نشانه «نه»، سرش را تکان می دهد.

 

·    «چرا نه؟»، دخترک می پرسد.

 

·    «برای اینکه خوابیده بودم»، کنراد می گوید.

 

·    «در کوله پشتی ات چی داری؟»، پسر کوچولویی می پرسد.

 

·    کنراد محتوای کوله پشتی را نشان شان می دهد.

 

·    آنگاه بچه ها نزدیکتر می آیند و دور تا دور او می نشینند.

 

·    «در بقچه ات چی داری؟»، یکی دیگر از بچه ها می پرسد.

 

·    «در جیب کتت چی هست؟»، بچه ای دیگر می پرسد و کنراد لبخند می زند.

 

·    کنراد در جیب کتش چیز بخصوصی دارد.

 

·    «فکر می کنید در جیب کتم چی دارم؟»، کنراد می پرسد.

 

·    «پول»، بچه ها می گویند.

·    «و پیپ»

 

·    کنراد سرش را به نشانه «نه» تکان می دهد.

 

·    دست در جیب می کند، ولی دستش را بیرون نمی آورد.

 

·    «مریم مقدس کوچولویی در جیب دارم»، کنراد می گوید.

·    «مریم مقدس خیلی کوچولویی.»

 

·    اما بچه ها باور نمی کنند.

 

·    اینکه آواره ای مثل کنراد، مریم مقدسی در جیب دارد، برای بچه ها غیرقابل تصور است.

 

·    «باور کنید که من مریم مقدسی در جیب دارم»، کنراد می گوید و دستش را از جیب بیرون می آورد، بازش می کند و مجسمه کوچولوی مریم مقدس را نشان شان می دهد.

 

·    مجسمه بسیار کوچولوی چوبی به رنگ صورتی ـ آبی.

 

·    «آخ»، بچه ها می گویند.

·    «راست می گوید!

·    مریم مقدس او اما سر ندارد»، بچه ها می گویند.

 

·    سر مریم مقدس را هم کنراد از جیب بیرون می آورد و بر تن مریم مقدس می گذارد.

 

·    « این سر به این تن تعلق دارد»، کنراد می گوید.

 

·    «چرا سر از تن جدا شده؟»، دختر کوچولویی می خواهد بداند.

 

·    کنراد بچه ها را تماشا می کند.

 

·    او بچه ها را یکی پس از دیگری تماشا می کند.

 

·    معلوم نیست که او می اندیشد و یا چیزی برای گفتن می جوید.

 

·    «چندی قبل»، کنراد می گوید.

·    «جنگ بود و مردم به همدیگر شلیک می کردند.»

 

·    بچه ها از این ماجرا خبر دارند.

 

·    «در آن موقع مریم مقدس در جیب من بود»، کنراد می گوید.

·    «او از من محافظت کرده.

·    او سرش را فدای من کرده است»، او می گوید.

·    «اگر مریم مقدس نبود، شاید من کشته شده بودم.»

 

·    بچه ها به نشانه «تأیید» سرشان را تکان می دهند و سکوت می کنند و می اندیشند که آواره ای از این دست، آن نیست که آنها تصور می کردند.

 

·    او اگرچه خانه و خانواده ندارد، ولی دین و مذهب دارد.

 

سؤال هفتم

 

بچه ها می خواهند و در عین حال نمی خواهند که مثل کنراد باشند.

شما هم همینطور؟

 

ادامه دارد.