شعری از محمد زهری (23)

از مجموعه برای هر ستاره

(تهران  ـ شهریور ۱۳۴۲) 

با سپاس از

مسعود

   

21

قدمگاه

یعنی جای پای قدیسی

·        پیر ما، گاهی،

·        به قدمگاهی،

·        به زیارت می رفت.

·        نقش سمِّ اسبی، در سنگ نمایان بود.

·        پیر ما آن را می بوسید،

·        می گفت:

·        «السّلام، ای مددِ شاهسوارانِ جهان.

·        جان ما منتظر دیدار است

·        به ظهورت بشتاب!»

·        خلق می گفتند:

·        «شاه مردان، آن گاه،

·        که فرو پوشد رویِ عالم را کفر،

·        گذری دیگر خواهد داشت.»

22

·        در پگاهی،

·        پیر ما

·        سایهٔ خود را دید،

·        گفت:

·        «سایهٔ ما، از ما، دور است،

·        لیک

·        طلبی دارد تا در ما جمع آید.»

·        گرمگاهی

·        پیر ما، سایهٔ خود را دید،

·        گفت:

·        «سایهٔ ما، در ما شد،

·        با ما شد،

·        ما شد.»

·        شامگاهی،

·        پیر ما، سایهٔ خود را دید،

·        گفت:

·        «سایهٔ ما، از ما، دور است،

·        تا من و او در تاریکی، گم گردیم.»

·        و سپس فرمود:

·        «کاملا سایهٔ ظهرند همه.»

23

·        پیر ما، روزی،

·         در گذرگاهی

·        مرد آویخته ای را دید

·        پرسید:

·        «این تهی خرقهٔ جان٘ باخته کیست؟»

·        نیّت و نامش را گفتند.

·        پیر، پایش را بوسید و

·        گفت:

·        «نام محدودت را،

·        - نام زادن را -

·        چه کسی می دانست؟

·        نام نامحدودت را،

·        - نام مردن را -

·        همه کس می داند.

·        که تو در سایهٔ نعشت

·        نام محدودت را بردی،

·        تا نا محدود.»

 ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری