سیاه مست

محمد زهری

با سپاس از

مسعود

·        شب،

·        چه گرم است و عبوس.

·        آتشی می چکد از دیده ی ماه.

·        گربه ای می جهد از بام به زیر،

·        با تب دلهره ای در دل من.

·        می زند بانگ٘ خروس،

·        لیک تا صبح،

·        رهی مانده دراز.

·        شهر در بستر گرما زدهٔ یک شب داغ،

·        خفته بیهوش و خموش.

·        باد مانده است

·        ـ و یا مرده است -

·        بر سرِ جادهٔ برگ.

·        در رسوب عطشی،

·        خشک مانده، لب من.

·        کوره ی گرم اتاق،

·        می گدازد عصبِ طاقت را.

·        نفسی، در قفس سینهٔ تنگ،

·        سنگواره است.

·        نه نسیمی که حریری را

·        ـ در موج -

·        غرق سازد،

·        تا تن من،

·        پوستین گرما را،

·        از تن اندازد.

·        وای،

·        امشب چه شبی است!

·        دوزخ است این شهر؟

·        می رود قامت لرزان چراغ

·        ـ دور -

·        تا پس کاجِ گرانسایهٔ باغ،

·        تند می آید پیش،

·        بر لب هِرّهٔ مژگانم باز.

·        چشم حیرت زده ام،

·        نگران است،

·        نگران است بر او،

·        که خرامان می آید،

·        می آید،

·        تن رها کرده ز دام پیراهن.

·        من گمان را باور دیده،

·        می جهم.

·        سخت می غلطم زیر،

·        از سر تخت بلند!

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان