شب نامه (6)

 محمد زهری

   

(۲۶)

·        شبی از شب ها

·        شب من، روزی بود.

·        که به نرمی می بافت،

·        عنکبوت مهتاب،

·        در تن پنجره، تاری ز لعابی روشن.

(۲۷)

·        شبی از شب ها

·        دلکی را که رماندی

·        تن به تقدیر فرومایه سپرد و

·        به پناه آمد

·        زیر چتر پرِ بشکستهٔ خویش.

(۲۸)

·        شبی از شب ها

·        تب روز از تاب افتاد.

·        تن من اما،

·        کوره ای بود که می سوخت و

·        می سوخت.

(۲۹)

·        شبی از شب ها

·        ناودانی که غریبانه ـ همه شب ـ می خواند،

·        به زلالی که نهایت را در شب

·        با خود داشت،

·        گفت:

·        «خوب و خوش آمدی، ای روشن.»

(۳۰)

·        شبی از شب ها

·        عطسهٔ عافیتی کرد بهار.

·        نفس گرم زمین،

·        به علف،

·        شیوهٔ رستن آموخت.

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری