تحلیلی از
یدالله سلطانپور
کمترین تحریری از یک آرزو، این است
آدمی را آب و نانی باید وآنگاه، آوازی
درقناری ها نگه کن درقفس، تا نیک در یابی
کز چه در آن تنگنا شان ـ باز ـ شادی های شیرین است.
کمترین تصویری از یک زندگانی:
آب
نان
آواز
ور فزون تر خواهی از آن
گاهگه پرواز
ورفزونتر خواهی از آن شادی آغاز
(ور فزون تربازهم خواهی، بگویم باز؟)
آنچنان بر ما به نان و آب
اینجا تنگسالی شد
که کسی در فکر آوازی نخواهد بود .
وقتی آوازی نباشد،
شوق پروازی نخواهد بود.
پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر