هیچ کس در خانه خود نیست

سیاوش کسرائی 
(1305 ـ 1374) 
(اصفهان ـ وین)   
خون سیاوش 
(۱۳۴۱)  

·        در کاسه ام توفان

·        در نی نی چشمم هیاهوها ست

·         شب از سیاهی مست و شهر از شور و شر خالی است

·        در خانه ام غوغا ست
 

·        شاید ز سنگستان روحم چشمه ساری می کشد آوا

·        شاید که قلبم می کند واریز

·        شاید به خاکم می نشیند پودهای برف

·        شاید به شاخ و برگ من گل می کند پاییز

( پود به  رشته و یا نخ اطلاق می شود. 
به رشته ای که ‌در پهنای ‌پارچه ‌بافته ‌می شود.)

·        باران ـ به صد انگشت  ـ

·        مرداب خواب آوده ای را می کند بیدار

·        می روید از کامم زبانی سبز

·        چون دانه ای در قلب شالیزار

·         گویا صدایم می کنند از دور

·        گویا جوابی می دهم از دل

·         دستان من پر می شود در ابر

·         پاهای من یخ می زند در گل

·        با هستی ام پیوند

·        سر می کشم، چون موج عاصی از دل دریا

·        قد می کشم، چون کوهساری در بر خورشید

·         گر می کشم چون شعله در صحرا
 

·        گه آبشار آفتابم در یکی دره  
·         گه جویبار کهکشانم درشبی تاریک 
·         گاهی صدای تیرم اندر تنگ کوهستان 
·         گاهی طنین زنگم اندر جاده ای باریک

·        چشمان من آبی است

·        رنگ تن من تیره تر از شب

·        و اکنون که شعرم را برای خویش می خوانم

·        دارم زبان دیگری بر لب

·         من با زبان دیگری بر لب

·         آواز می خوانم

·        از  دور دست دشت خواب آلود

·        مردان دیگر را ز کنج کلبه هاشان باز می خوانم

·        من مریمم با خصلت عیسی

·        با من نیاز زادن است و زندگی دادن

·        در طالع من، طفل بی پیوند آوردن

·         در سرنوشتم، بر صلیب خویش افتادن
 

·        پستان من پر شیر

·         گهواره ات بر چفت این درگاه آویزان

·         ای کودک خندان آینده  

·        بر سفره ی آماده ات کی می شوی مهمان ؟

·        با بادبان زورقم در باد

·        بر رودهای ناشناسی پیش می رانم

·         در پیش چشمم روشنایی ها ز ساحل ها ست

·         آواز می خوانم

·        در نی نی شب، ابر اخم آگین

·        در کاسه ی دریا خروش موج توفانزا  ست

·         دیگر کسی در خانه ی خود نیست

·        در کوچه ها غوغا ست.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری
پایان