مهدی اخوان ثالث (1307
ـ 1369)
من اینجا
بس دلم تنگ است
وهرسازی که می بینم بد آهنگ ست
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است.
وهرسازی که می بینم بد آهنگ ست
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است.
تحلیل واره ای از گاف سنگزاد
·
از ذره ذره این شعر تئوری جامعه گریزی و انفعال می
تراود.
·
در اشعار دیگر شعرای فئودالی نیز به همین طرز تفکر
ماهیتا ایستا برمی خوریم:
·
به جای ماندن، اندیشیدن، آموختن و جست و جوی فروتنانه و سرسختانه راه حل
برای معضلات، با افاده فروشی خرده بورژوائی «رهتوشه برداشتن، قدم در «راه بی
برگشت» بگذاشتن» و به مقایسه عبث و بی ثمر رنگ آسمان اینجا و آنجا پرداختن:
·
دست خالی رفتن ـ دست خالی در دیار بیگانه به هر ذلت
زیستن ـ دست خالی تر برگشتن!
·
روی دیگر این مدال عبارت است از به ظهور منجی موعودی ـ
گاه خودی و گه بیگانه ـ دل خوش نشستن، بی بی سی و بی بی سیصد و بی بی سیصدهزار گوش کردن و دست به
سیاه و سپید نیالودن و خوش بودن.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر