رخشنده اعتصامی
(۱۲۸۵ – ۱۳۲۰)
معروف به پروین اعتصامی
درنگی
از
شین میم شین
پیام داد سگ گله را، شبی گرگی
که
صبحدم بره بفرست، میهمان دارم
مرا به خشم میاور، که گرگ، بدخشم است
درون تیره و دندان خون فشان دارم
معنی تحت اللفظی:
گرکی شبی به سگ گله پیام داد که سحرگاهان بره ای برایش بفرستد تا شرمنده میمهانش نشود.
گرگ ضمنا خود را بدخشم و تیره درون و درنده معرفی کرد.
پروین در این شعر
دیالک تیک سگ و گرگ
را
به صورت دوئآلیسم سگ و گرگ بسط و تعمیم می دهد
و
فاتحه ای بر دیالک تیک فوق الذکر می خواند.
یعنی
خاک بر چشم خواننده می پاشد و مانع درک رئالیستی و راسیونالیستی (واقع بینانه و خردگرایانه) رابطه سگ و گرگ می شود.
یعنی
دست به عوامفریبی می زند.
پروین
در ایندو بیت آغازین این شعر
یکی از دو قطب دیالک تیک سگ و گرگ را یعنی گرگ را به میل خود معرفی می کند:
گرگ
زیر قلم پروین، انسان واره نمودار می شود:
گرگ میهمان دارد و برای سیر کردن شکم میهمان به بره نیاز دارد.
گرگ اما انگار خودش چلاق است و قادر به تلاش برای معاش نیست.
به همین دلیل از سگ التماس بره دارد.
اکنون این سؤال پیش می آید که گرگان و سگان نمود و نماد کدام طبقات اجتماعی اند؟
برای پیدا کردن پاسخ به این پرسش توجه به نحوه استدلال گرگ الزامی است:
مرا به خشم میاور، که گرگ، بدخشم است
درون تیره و دندان خون فشان دارم
گرگ محتاج و ملتمس بره
دست به تهدید می زند:
اگر سگ بره نفرستد، گرگ عصبانی خواهد شد و خون سگ را خواهد ریخت.
گرگان
در جانورشناسی پروین دیالک تیکی از درون تیره و دندان خون افشان اند.
پروین
دیالک تیک فرم نمودین و محتوای ماهوی
را
به صورت دیالک تیک ظاهر و باطن
و
بعد
به صورت دیالک تیک درون تیره و دندان خونفشان بسط و تعمیم می دهد.
می توان گفت که پروین دوئالیسم هابیل و قابیل (خیر و شر) را به صورت دوئالیسم سگ و گرگ بسط و تعمیم می دهد.
اگرچه از دیالک تیک هابیل و قابیل و خیر و شر و سگ و گرگ بی خبر نیست.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر