قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره الأنعام ) (۴۶۴)

    

 ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

 

﴿إِنَّ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا لَّسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْءٍ ۚ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ يُنَبِّئُهُم بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ﴾
[ الأنعام: ۱۵۹]

تو را با آنها كه دين خويش فرقه‌فرقه كردند و دسته‌دسته شدند، كارى نيست. 

كار آنها با خداست. 

و خدا آنان را به كارهايى كه مى‌كردند آگاه مى‌سازد.

کریم

در این آیه،

  مخالفت خود را با انشعاب و فرقه گرایی (سکتاریسم) اعلام می دارد

و

مخاطب را به دوری از  فرقه گرایان فرا می خواند.

البته

باید دانست که انشعاب انتزاعی وجود ندارد و نمی توان انشعاب را بدون دلیل علمی و انقلابی مثبت و یا منفی قلمداد کرد.

 

﴿مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا ۖ وَمَن جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَا يُجْزَىٰ إِلَّا مِثْلَهَا وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ﴾
[ الأنعام: ۱۶۰]

هر كس كار نيكى انجام دهد ده برابر به او پاداش دهند، و هر كه كار بدى انجام دهد تنها همانند آن كيفر بيند، تا ستمى بر آنها نرفته باشد.

 

کریم

در این آیه،

  دیالک تیک داد و ستد  

را

به شکل دیالک تیک کار نیک و اجر ده برابر

و

به شکل دیالک تیک کار بد و کیفر مشابه کار بد

بسط و تعمیم می دهد

و

ضمنا

تعریف مبتنی بر دیالک تیک داد وستد خود از بیداد را توضیح می دهد:

خدا

حتی

بر بیدادگران بیداد روا نمی دارد:

کسی که بیداد (کار بد) کرده باشد، کیفر دقیقا مشابهی می بیند و نه بیشتر.

مثال:

اگر کسی نان از سفره همنوعی ربوده باشد، خدا هم به اندازه همان نان از سفره او کسر می کند.

این یعنی داد.

 

﴿قُلْ إِنَّنِي هَدَانِي رَبِّي إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ دِينًا قِيَمًا مِّلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۚ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ﴾
[ الأنعام: ۱۶۱]

بگو: 

پروردگار من مرا به راه راست هدايت كرده است؛ به دينى همواره استوار، دين حنيف ابراهيم. و او از مشركان نبود.

کریم

در این آیه،

خدا را هادی کریم به راه راست اعلام می دارد

و

تعریفی مشخص از راه راست عرضه می دارد:

راه ابراهیم.

ابراهیمی که مؤمن بوده است و نه مشرک.

 

﴿قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾
[ الأنعام: ۱۶۲]

بگو:

 نماز من و قربانى من و زندگى من و مرگ من 

براى خدا آن پروردگار جهانيان است.

 

کریم

در این آیه،

نماز و قربانی و حیات و ممات خود 

را

نه برای خود و این و آن، بلکه برای خدا قلمداد می کند.

سؤال 

فقط این است که خدا که مالک همه چیز است، 

چه نیازی به این چیزها دارد؟

 

ادامه دارد.