افسانهٔ ساحل سیراب

محمد زهری

افسانهٔ ساحل سیراب

از مجموعه برای هر ستاره

(آذر 1336)  

با سپاس از

مسعود

·        وقت است که

·        بردارم از این روزنه،

·        آواز.

·        پوشیده چه دارم که

·        نه دل دارم و

·        نه دوست.

·        دل نیست،

·        اگر بود که

·        بی دوست نبودم.

·        یاری نشناسم که دلم گوید:

·        «این، او ست!»

·        در خویش در آویخته ام:

·        «این همه از تو ست،

·        این سردی پاییزی و

·        این گوشهٔ خاموش.

·        شور از دل شوریدهٔ من دور نمی شد،

·        از تو ست، کنون خالی اگر هست از آن جوش.»

·        او بود که می آمد و

·        او بود که می رفت

·        در پردهٔ چشمان من از سایهٔ پندار.

·        من با دل بیمار خود اینگونه نبودم،

·        او با من و

·        من منتظر تشنهٔ دیدار.

·        از دور، مرا چشمهٔ نوشین هوس بود،

·        سر سبز تر از سینهٔ گلگشت،

·        دل پاک.

·        افسوس که افسانه شد آن ساحل سیراب.

·        اینجا که منم،

·        ابر نمی بارد بر خاک.

·        اینجا که منم،

·        ـ با که بگویم: «به چه روزم؟» -

·        چشمم نه سپید است به دروازه بازی.

·        امید ندارم که

·        پرستوی دلم،

·        ـ باز ـ

·        باز آید و

·        باز آورد از راه،

·        نیازی.

 ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان