شعری از نصرت رحمانی (8)

نصرت رحمانی

(۱۳۰۸ -  ۱۳۷۹)

  

ترانه ی پاییز

(بخش دوم) 

·             سرمست، لب پنجره خاموش نشستم

·        هرچند، تو در خانه ‌ی من نیستی، امشب

·        من دیده به چشمان تو بستم

·        هر عکس تو از یک طرفی خیره به رویم.

·        این گوید:

·        «هیچ»

·        آن گوید:

·        «برخیز و بیا زود، به سویم»

·        من گویم:

·        «نیلوفر کمرنگ لبت را

·        با شعر بگویم، با بوسه بشویم

·        ای کاش

·        ای کاش

·        آن عکس تو از قاب درآید

·        همچون صدف از آب برآید

·        ای کاش

·        جان، گیری و بر نقش و گل بوته ‌ی قالی بنشینی

·        آنگاه به تن، پیرهن از شوق بدری

·        از شور

·        بلرزی

·        دیوانه، همه شوق، همه شور

·        بیگانه پریشیده همه قهر،

·        همه نور

·        بر بستر من نقش شود، پیکر گرمت

·        آنگاه زنم پرده به یکسو

·        گویم که

·        من اینجا به لب پنجره بودم

·        گویی که

·        نه، آنجا

·        آرام بگیریم

·        از عشق بمیریم

·        آنگاه به پاییز

·        هر برگ که از شاخه ‌ی جانم به کف باد روان است

·        هر سال که از عمر من آید به سرانجام،

·        ببینم که به پاییز دو چشم تو، هر آن برگ

·        هر درد

·        هر شور

·        هر شعر

·        از قلب من خسته جدا شد

·        باد هوس ات برد (باد هوس تو را برد)  

·        آتش زد و خاکستر آن را به هوا ریخت

·        من، هیچ نگفتم

·        جز آنکه سرودم:

·        «پاییز دو چشم تو چه زیبا ست

·        پاییز چه زیبا ست

·        مهتاب زده تاج، سر کاج

·        پاشویه پر از برگ خزاندیده زرد است»

·        آن دختر همسایه، لب نرده‌ ی ایوان

·        می ‌خواند با ناله‌ ی جانسوز:

·        «خیزید و خز آرید که هنگام خزان است

·        هر برگ که از شاخه جدا گشته، به فکر است

·        تا ـ روی زمین ـ بوسه زند بر لب برگی

·        هر برگ که در روی زمین است، به فکر است

·        تا ـ باز ـ  کند ناز و دود گوشه ‌ی دنجی

·        آنگاه بپیچند، لب را به لب هم

·        آنگاه بسایند، تن را به تن هم

·        آنگاه بمیرند

·        تا باز پس از مرگ، آرام نگیرند

·        جاوید بمانند

·        سر ـ باز ـ برون از بغل باغچه آرند

·        آواز بخوانند:

·        «پاییز چه زیبا ست.»

·        من نیز بخوانم:

·        «پاییز دو چشم تو چه زیبا ست»

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری