داش آکل (6) (بخش آخر)

صادق هدایت

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

   

·        هوا تاریک شده بود که داش آکل دم محله سردزک رسید.

·        اینجا همان میدانگاهی بود که پیشتر وقتی دل ودماغ داشت، آنجا را قرق می کرد و هیچکس جرأت نمی کرد جلو بیاید.

·        بدون اراده رفت روی سکوی سنگی جلو در خانه ای نشست، چپقش را در آورد، چاق کرد، آهسته می کشید.

·        به نظرش آمد که اینجا نسبت به پیش خراب تر شده، مردم به چشم او عوض شده بودند، همانطوریکه خود او شکسته و عوض شده بود.

·        چشمش سیاهی می رفت، سرش درد می کرد، ناگهان سایهٔ تاریکی نمایان شد که از دور به سوی او می آمد و همینکه نزدیک شد گفت:

·        «لو لو لوطی را شه شب تار می شناسه.»

·        داش آکل کاکا رستم را شناخت، بلند شد، دستش را به کمرش زد، تف بر زمین انداخت و گفت:

·        «اروای بابای بیغیرتت، تو گمان کردی خیلی لوطی هستی، اما تو بمیری، روی زمین سفت نشاشیدی!»

·        کاکا رستم خندهٔ تمسخر آمیزی کرد، جلو آمد و گفت:

·        «خ خ خیلی وقته دیگ دیگه ای این طرفها په په پیدات نیست!

·        اام شب خاخاخانهٔ حاجی عع عقد کنان است، مک تو تو را راه نه نه...»

·        داش آکل حرفش را برید:

·        «خدا تو را شناخت که نصف زبانت داد، آن نصف دیگرش را هم من امشب می گیرم.»

·        دست برد قمهٔ خود را بیرون کشید.

·        کاکا رستم هم مثل رستم در حمام قمه اش را بدست گرفت.

·        داش آکل سر قمه اش را بزمین کوبید، دست به سینه ایستاد و گفت:

·        «حالا یک لوطی می خواهم که این قمه را از زمین بیرون بیاورد!»

·         

·        کاکا رستم ناگهان به او حمله کرد، ولی داش آکل چنان به مچ دست او زد که قمه از دستش پرید.

·        از صدای آنها دسته ای گذرنده به تماشا ایستادند، ولی کسی جرئت پیش آمدن یا میانجیگری را نداشت.

·        داش آکل با لبخند گفت:

·        «برو، برو بردار، اما بشرط اینکه این دفعه غرس تر نگهداری، چون امشب می خواهم خرده حساب های مان را پاک بکنم!»

·        کاکا رستم با مشت های گره کرده جلو آمد، و هر دو به هم گلاویز شدند.

·        تا نیم ساعت روی زمین می غلطیدند، عرق از سرو روی شان می ریخت، ولی پیروزی نصیب هیچکدام نمی شد.

·        در میان کشمکش سر داش آکل ـ به سختی ـ روی سنگفرش خورد، نزدیک بود که از حال برود.

·        کاکا رستم هم اگر چه بقصد جان می زد ولی تاب مقاومتش تمام شده بود.

·        اما در همین وفت چشمش به قمهٔ داش آکل افتاد که در دسترس او واقع شده بود، با همهٔ زور و توانائی خودش آن را از زمین بیرون کشید و به پهلوی داش آکل فرو برد.

·        چنان فرو که دست های هر دوشان از کار افتاد.

·        تماشاچیان جلو دویدند و داش آکل را به دشواری از زمین بلند کردند.

·        چکه های خون از پهلویش بزمین می ریخت.

·        دستش را روی زخم گذاشت، چند قدم خودش را کنار دیوار کشانید، دوباره به زمین خورد.

·        بعد او را برداشته روی دست به خانه اش بردند.

·        فردا صبح همین که خبر زخم خوردن داش آکل به خانهٔ حاجی صمد رسید، ولی خان پسر بزرگش به احوالپرسی او رفت.

·        سربالین داش آکل که رسید دید او با رنگ پریده در رختخواب افتاده، کف خونین از دهنش بیرون آمده و چشمانش تار شده، به دشواری نفس می کشید.

·        داش آکل مثل اینکه در حال اغما او را شناخت، با صدای نیم گرفته لرزان گفت:

·        «در دنیا... همین طوطی.... داشتم... جان شما... جان طوطی... او را بسپرید... به...»

·        دوباره خاموش شد، ولی خان دستمال ابریشمی را در آورد، اشک چشمش را پاک کرد.

·        داش آکل از حال رفت و یکساعت بعد مرد.

·        همهٔ اهل شیراز برایش گریه کردند.

·        ولی خان قفس طوطی را برداشت و به خانه برد.

·        عصر همان روز بود، مرجان قفس طوسی را جلوش گذاشته بود و به رنگ آمیزی پر و بال، نوک برگشته و چشم های گرد بی حالت طوطی خیره شده بود.

·        ناگاه، طوطی با لحن داشی، با لحن خراشیده ای گفت:

·        مرجان... مرجان... تو مرا کشتی.... به که بگویم... مرجان.... عشق تو... مرا کشت.»

·        اشک از چشم های مرجان سرازیر شد.

پایان