شعری از مرتضی کیوان (1)

«میخک سپید» 

(هفتم اسفند ۱٣۲۶)  

پیشکش به

بهار 

·        ای میخک سپید، چه می گوید

·        گلبرگ های نازک زیبایت، 

·        کاین آرزوی مرده، روان گیرد

·        ز آهنگ ساحرانه ی شیوایت

·        سرمایه ی نشاط به من بخشد

·        آرامشی که هست در اندامت

·        در خلق آروزی طلب کوشد

·        خاموشی و سکوت دلارامت

·        گلبرگ پر فروغ درخشانت

·        صد آرزوی خفته کند، بیدار 

·        وز داروی سکوت تو می گردد

·        دیوانه حریص هوس، هشیار؟

·        آهسته آن نگار فسونگر را

·        خواندم به پیش و نرم بدو گفتم:

·        «سرمایه ی نشاط شده، دستم

·        بس، کز امید وصل، گهر سفتم»

·        بوسیدم آن لبان چو یاقوتش

·        وز غصه های گمشده، بگسستم

·        و آن میخک سپید معطر را

·        بر حلقه های گیسوی او بستم

·        ای میخک سپید، بمان جاوید

·        بر زلف آن فسونگر خوش اندام 

·        وز آرزوی خفته ی دیرینه

·        بر گوش وی فسانه بخوان، آرام

·        ز آن آرزو که خفته ز ناکامی

·        در غرفه های کاخ دل حیران 

·        ز آن پس که بس ز کوشش بی فرجام

·        پیموده راه وصل ورا شادان

·        ای مایه ی نشاط من، ای میخک،

·        بس کن دگر فسانه خاموشی 

·        کاین راز، سر به مهر نمی ماند

·        پیوسته، در پناه فراموشی

·        بیرون کشد ز پرده ی پندارم

·        این راز ساحرانه ی وهم انگیز 

·        بس خنده می زند چو مروارید

·        آن برگ های روشن شوق آمیز

·        کن، عشق خواب رفته دیرین را

·         بآهنگ مهرپرور خود، بیدار

·        برخوان، سرود شادی و سرمستی

·        ای میخک، ای الهه ی افسونکار.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری