قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره المائده) (۳۲۹)

          

ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

﴿وَاذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَمِيثَاقَهُ الَّذِي وَاثَقَكُم بِهِ إِذْ قُلْتُمْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ﴾
[ المائدة: ۷]

نعمتى را كه خدا به شما داده است، و پيمانى را كه با شما بسته است، بدان هنگام كه گفتيد شنيديم و فرمانبردارى كرديم، ياد آوريد. و از خداى بترسيد كه خدا به آنچه در دلها مى‌گذرد آگاه است.

کریم

در این آیه،

مدعی عقد عهدی توسط بشریت به مثابه بنده با خدا به مثابه ارباب بنده دار

در روز الست است.

کریم

ضمنا

مدعی الهی بودن نعمات است.

در قاموس کریم

نعمات مادی و فکری 

نازل می شوند و نه تولید.

جالبتر

نتیجه گیری کریم از این دعاوی توخالی است:

ترسیدن بشریت از خدا.

معلوم نیست که ترسیدن از خدا به چه درد خدا می خورد.

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِينَ لِلَّهِ شُهَدَاءَ بِالْقِسْطِ ۖ وَلَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَىٰ أَلَّا تَعْدِلُوا ۚ اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ﴾
[ المائدة: ۸]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، براى خدا، حق گفتن را بر پاى خيزيد و به عدل گواهى دهيد.

 دشمنى با گروهى ديگر وادارتان نكند كه عدالت نورزيد. 

عدالت ورزيد كه به تقوى نزديكتر است و از خدا بترسيد كه او به هر كارى كه مى‌كنيد آگاه است.

کریم

در این آیه،

مسلمین را به گواهی دادن اوبژکتیو (عینی) امر می کند و از گواهی دادن سوبژکتیو (ذهنی، مصلحتی، منفعتی) نهی می کند.

ضمنا

  دادگرایی را قریب به پارسایی می داند.

﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ۙ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ عَظِيمٌ﴾
[ المائدة: ۹]

خدا به كسانى كه ايمان آورده‌اند و كارهاى نيكو كرده‌اند، وعده آمرزش و مزدى بزرگ داده است.

﴿وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ﴾
[ المائدة: ۱۰]

و آنان كه كافر شده‌اند و آيات ما را تكذيب كرده‌اند اهل جهنمند.

کریم

در این دو آیه،

دیالک تیک تطمیع و تهدید (دیالک تیک امید و بیم)

را

برای منضبط سازی مسلمین به خدمت می گیرد.

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَن يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ فَكَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنكُمْ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾
[ المائدة: ۱۱]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از نعمتى كه خدا به شما ارزانى داشته است ياد كنيد: 

آنگاه كه گروهى قصد آن كردند تا بر شما دست يازند و خدا دست آنان را از شما كوتاه كرد.

 از خدا بترسيد. و مؤمنانى بر خدا توكل مى‌كنند.

کریم

در این دو آیه،

پیروزی مسلمین بر کافرین را نه نتیجه رزم آنان، بلکه نتیجه لطف خدا جا می زند و منت بر سر مسملین می نهد.

ضمنا

دعوت به ترس از خدا می کند.

آدم اندک اندک دلش به حال خدا می سوزد که اینقدر تشنه و گشنه ترس خلایق از خویشتن است.

ادامه دارد.