شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت نوزدهم
بخش چهارم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۳)
۱
به رغبت، بکش بار هر جاهلی
که افتی به سر وقت صاحبدلی
معنی تحت اللفظی:
داوطلبانه برای هر جاهلی حمالی کن تا شاید به صاحبدلی برخورد کنی.
سعدی
در این بیت شعر،
بر اساس احکام درست، علمی و عقلی قبلی
نتیجه عجیبی می گیرد و همه خوش بینی های ما را نقش بر آب می سازد.
او ظاهرا به امکان تفکیک لعل از انبوه سنگریزه و شن باور ندارد.
شب سعدی
ظاهرا
شبی ابدی و همیشه ظلمانی است.
شب سعدی
ظاهرا
سحر نمی شود.
از این رو توصیه می کند که برای بازیابی لعل گمشده هر سنگی را به خانه ببر!
بار هر جاهلی را بکش، به امید اینکه به صاحبدلی برسی!
در جهان بینی سعدی،
نه تنها انسان قدرت تمیز لعل از سنگ، صاحبدل از جاهل را ندارد، بلکه لعل با سنگ و شن و صاحبدل با جاهلان چنان در هم آمیخته، که تمیز آنها اصولا ممکن نیست.
ملکزاده
همه سنگ و شن سنگلاخ را به قصر خود خواهد برد، ولی به بازیابی لعل موفق نخواهد شد.
او فقط بدان دل خوش خواهد داشت که لعلش در انبوهه خروارها سنگ و شن قرار دارد.
این دعوی سعدی
بهترین تعریف برای ندانمگرائی است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر