میم حجری
فرومایگی، حاصل ِتنگدستی است
توانگری ، سستی و زیاده روی و بدعت گذاری ببار می آورد و تنگدستی سبب می شود که حاصل کارها بی ارزش گردد و مردمان فرومایه و ناراضی شوند.
افلاطون
عجب هارتی
عجب پورتی
به نظر افلاطون
فیلسوف ایدئآلیستی عینی (وارونه بین و وارونه اندیش) یونان باستان
فقر
منشاء پست فطرتی
و
غنا
منشاء سستی و افراط
است.
اولا
اگر فقر منشاء پست فطرتی باشد
غنا باید منشاء بزرگواری و نیکخویی باشد
و
نه منشاء سستی و افراط.
ثانیا
فقر
چه بسا
بر خلاف تصور افلاطون
منشاء بزرگواری است.
به قول برشت
کسی که فقط پشیزی در جیب دارد
راحت تر به گدایی می بخشد.
(رمان دوپولی)
فقرا که ذلت فقر را تجربه کرده اند
درد فقرا را می شناسند
به همین دلیل بخشنده تر از اغنیا هستند.
ثانیا
تعیین کننده اخلاق افراد
نه
فقر و غنا
بلکه تعلقات طبقاتی اند.
مثال:
میزان ثروت اشراف فئودال چه بسا فرقی با میزان ثروت سرمایه داران (بورژوازی) ندارد
تفاوت و تضاد اخلاقی آندو
اما از زمین تا آسمان است.
بورژوازی
خسیس است.
قدر سرمایه را می داند.
ثالثا
تعیین و تشخیص فقیر و غنی
دشوار است.
چون فقر و غنا نسبی اند.
مثال:
میزان ثروت ثروتمند جامعه فئودالی
مثلا در آسیا و افریقا و امریکای لاتین
چه بسا نازلتر از ثروت بخور و نمیر کارگران و پیشه وران ممالک سرمایه داری است.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر