شعری از مجید نفیسی (46)

دریاچه قو

(۱۱ ژانویه ۲۰۰۴)  

باله ای از چایکوسکی

(۱٨۷۶)

   

·        آیا آن کس که آن سوی دیوار

·        ویُلُن می زند

·        هق هقِ گریه ی مرا می شنود؟

·        روی مُبل کِز کرده ام و زار می زنم.

·        جهان من در گودنایِ این گور به پایان رسیده

·        و دیوارهای این اتاق

·        انتهای آرزوی مرا نشان می دهند.

·        اما موجی که از آن سو برخاسته

·        آرام آرام مُبل مرا به جنبش در می آورد.

·        من از خود وا می شوم،

·        دستان خود را از دو سوی زورق می آویزم

·        و پاروکشان از جامِ پنجره

·        به بیرون می لغزم.

·        جهان چون دریاچه ای به روی من در می گشاید،

·        موج های بازیگوش با من سخن می گویند

·        و قوهای گردنفراز

·        به گرد من چرخ می زنند.

·        «برخیز، برخیز!

·        دستان خود را از دو سو بگشا

·        از جسمِ بیجان خود بیرون آی

·        و بگذار زیبایی بار دیگر با تو سخن بگوید.»  

·        آرام آرام از ذرات هوا پُر می شوم

·        و سبکبارانه در کنار همپایانِ سفیدپوش

·        به رقص در می آیم.

·        سراسر شب را بر روی دریاچه خواهم رقصید،

·        می گذارم چشمانم از ستاره پُر شوند

·        و دیگر هرگز به کُنج آن تابوت باز نخواهم گشت.

·        همسایه ی من ناگهان از نواختن می ایستد.

·        آه، اگر تنها می توانستم فریاد کشم:

·        «درنگ مکن، بزن!

·        مگذار دریاچه ی من از آب تهی شود

·        و همپایانِ رقص من

·        به جزیره های دور افتاده ی خود بازگردند.»

·        آن کس که آن سوی دیوار ویُلُن می زند

·        فریادِ درون مرا شنیده است.

·        آرشه ی سبکبارش بار دیگر

·        بر سیم های ویُلُن می لغزد

·        و مرا روی «دریاچه ی قو»  

·        به رقص می کشاند.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری