شعری از یوسف صدیق (گیلراد) (2)

جشنواره

(۱۴ جولای ۲۰۰۹ )

( تیر ۱۳۸۸)

 یوسف صدیق (گیلراد)

  برای فرزندان به خاک افتاده وطنم  

سرچشمه: 

اخبار روز

·        در ارتفاع عشق

·        در آبی قشنگ حقیقت

·        پرنده، سبز بود و

·        جوان بود

·        وقتی گلوله بناگاه

·        از سینه ا‌ش عبور کرد

·        و سکوت سپیدش

·        در روشنای حقیقت

·        در رنج سرخ عشق

·        مکرر شد.

*****

  

·        هان، پرندهٔ ‌ای که خوشه آزادی را 

·        به منقار می ‌‌بردی

·        جوانی شکفته

·        که پرپر شدی

·        و عطر امیدهایت را

·        به یاس  خانه دل‌  بخشیدی.

·        این یاس را 

·        توفان یأس پرپر نمی ‌‌کند.

·        بغضم را فرو می ‌‌خورم

·        و از بلندای نامت

·        ابلیس پیر خشونت را می ‌‌نگرم:

·        گند نفس هایش 

·        شاپرک‌ ها را می ‌‌آزارد.

·        و تو می ‌‌خندی 

·        هنگامی که می ‌‌گویمش: 

·        « پرنده را کشتی‌  

·        با شوق پرواز چه خواهی کرد؟ 

·        از آوای چشم‌ ها ترسیدی

·        با فریاد حنجره‌ های سوزان  چه خواهی‌ کرد؟»   

·        می ‌‌خندی و

·        سایه ات آرام   بر شانه ‌ام می ‌نشیند

·        تا اندوه ژرفم تسلی یابد.

*****

·        مرده اندیشان 

·        بر خاک زخم خورده

·        بذر هراس می ‌‌پاشند. 

·        زنده اندیشان را چه باک 

·        اینان ترس را مچاله کرده ‌اند

·        پشت تاریکی را لرزانده اند

·        و می‌‌ دانند، می ‌‌دانند، می‌‌ دانند

·        تبعیدیان وادی تردید

·        به میهن زیباترین سخن‌ ها بازگشته اند.

·        در جشنواره ی  شهامت و مدنیت

·        رؤیا ها بال گشوده اند.  

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری