پینوتیو در عقاب آباد (35)

اثری از

گاف نون

قصه ای دریافتی

این چه روند و روالی است، تارانتا بوبو؟

(ناظم حکمت)

ادامه

·        ظهر عاشورا ست.

·        عقاب آباد بدتر از کربلا ست.

·        خورشید در وسط آسمان ایستاده و بسان اژدهایی آتش می دمد.

·        کلافه از گرما و تشنگی و گرسنگی با اعصابی خرد و خراب بسان توله سگی به خانه می روم.

·         از در که پا داخل خانه می گذارم، پرخاش  بی دلیل و بی مهار انه شروع می شود:

·        «چی می خواهی در خانه؟

·        حتما انتظار داری که برایت ناهار هم بپزم.

·        نمی توانی بفهمی که امروز غذا پختن گناه کبیره است؟

·        برو بیرون از خانه.»

·        ترس و تشنگی و گرسنگی از یادم می رود. 

 ·        خانه را ترک می کنم.

·        اشک از چشمانم بی وقفه می جوشد.

·        این بار نه به یاد فاجعه کربلا، بلکه به حال و روز غم انگیز  خودم می گریم.

·        انه زیر و رو شده است و باز شناختنش محال است.

·        حس می کنم یکی پشت سرم بی سرو صدا می آید.

·        برمی گردم و تنهائی و بی کسی و بی پناهی ام را فراموش می کنم.

·        خودش است.

·        چه خوب.

·        با پشت دست اشک هایم را پاک می کنم.

·        «کجا بودی، اینهمه مدت؟»

·        آزرده و غمزده می پرسم.

·        «سایه هیچ کس هرگز از او جدا نمی شود.

·        بختیاری مرا باش که سایه سرخود و سرکش و خوداندیش و خودمختاری به نصیب برده ام و سؤال همیشه بر لبم این است که او سایه من است و یا من سایه او هستم.»

·        «انداختت از خانه بیرون؟»

·        می پرسد.

·        «چو دانی و پرسی، سؤالت خطا ست.»

·        می گویم.

·        احساس می کنم که سایه ام، نه سایه ام، بلکه باب الحوایجم است.

·        اعجوبه ای است که نفس حضورش از همه چیز و همه کس بی نیازم می کند.

·        «می خواهی بروی ناهار گدائی کنی؟

·        خانهً کاظیم عمی آش می دهند.

·        آش نخود که دوست داری.»

·        به طعنه می گوید.

·        «دیگر احساس گرسنگی نمی کنم.»

·        می گویم و از شیر آب دم در بیمارستان سیر دل آب می نوشم و مشتی آب به سر و صورتم می زنم.

·        «فقط می خواهم بدانم، چی برسر انه آمده که هار شده.»

·        دست خیسم را به سر و گردنم می مالم.

·        ترسم از آن است که سایه از ریختم حالش به هم بخورد و برود و برنگردد.

·        «هاهاها، هاهاها!»

·        می زند زیر خنده.

·        بلند بلند می خندد و به هراسم می اندازد.

·        «شرم نمی کنی؟

·        امروز روز عزا ست.

·        در همین هنگام هفتاد و دو تن شهید شده اند و تو مثل لامذهبی می خندی.»

·        به پرخاش سرشته به ترس و احتیاط می گویم.

·        «کلافه که همیشه بوده ای، حالا علاوه بر آن خنگ و گیج هم شده ای.»

·        به طعنه و تمسخر می گوید.

·        «خیال کردی سایه ها خرند و با طناب خرافه به چاه زندگی اندر می شوند!»

·        «من که از تو یکی سر در نمی آورم.»

·        در نهایت استیصال می گویم.

·        «تو ظاهرا سایه منی، ولی به همه کس و همه چیز شباهت داری، مگر به سایه ای.

·        گاهی دلم می خواهد ورق برگردد و من سایه تو باشم و تو به ذلت زیست من تن در دهی.»

  

·        «با خودت داری، حرف می زنی؟»

·        عثمان به استهزاء می پرسد.

·        معلوم نیست که از کی مرا تحت نظر گرفته است.

·        چپ چپ نگاهش می کنم و می فهمد که از دستش خیلی خیلی عصبانی ام.

·        اول صبح به سراغم می آید و پیشنهاد صیغه برادری می کند و بعد در مهلکه شاخسی ـ واخسی تنهایم می گذارد و می رود.

·        عثمان گورش را گم می کند و من دلم به سایه ام تنگ می شود.

·        با وحشت از خود می پرسم:

·        «کجا ست؟»

·        تشنه ام است.

·        برای رفع تشنگی به سوی شیر آب می شتابم.

·        در نهایت حیرت می بینم که دهانش را چسبانده به شیر آب و شر و شر آب می خورد.

·         

·        «مسخره کردی خودت را!»

·        با شادی کودکانه ای می پرسم.

·         «از کی تا حالا سایه ها آب می خورند.»

·        سیر دل آب می نوشم و مشتی آب سرد بر سر و صورتم می زنم.

·        می بینم که تکیه داده به دیوار سفید بیمارستان و کر و کر می خندد.

·        «برای چه می خندی؟»

·        می پرسم.

·        دلم از گرسنگی قار و قور راه انداخته.

·        دم دیوار بیمارستان می نشینم.

·        دیگر توان ایستادن حتی ندارم.

·        «نگفتی، چرا انه سگ هاری شده است؟»

·        می پرسم.

  

·        «انه افتاده دنبال کفن پوشان.

·        مرد دیده، نعره شنیده، خون دیده، غول غریزه در اندامش بیدار شده و به اصل خود برگشته است.»

·        می گوید.

·        «اصل انه چه بوده؟»

·        می پرسم.

·        «اصل خودت چه بوده؟»

·        می پرسد.

·        «اصل من سنگ بوده.»

·        در جوابش می گویم.

·        «آدم ها قبلا جزو جانوران بوده اند.

·        هنوز هم نیمه آدم ـ نیمه جانورند.

·        همیشه هم همین خواهند بود.

·        انسان موجودی طبیعی است.

·        همیشه امکان سقوطش به قهقرای توحش وجود دارد.»  

·        می گوید.

·        «تو از کجا اینهمه می دانی؟»

·        در نهایت حیرت ـ به عبث ـ می پرسم.

·        سایه در طرفة العینی محو می شود.

·        همیشه از همین قرار است.

·        هر وقت سؤال می کنم، محو می شود.

·        ناگهان داداش را می بینم که راهی خانه است.

·        به دنبالش می دوم.

ادامه دارد.