سیری در شعر «عصیان خدائی» از فروغ فرخزاد (1)

 فروغ فرخزاد
(1313 ـ 1345)
(1934 ـ 1966)

عصیان  
(۱۳۳۶) 
تحلیلی از شین میم شین 

عصیان خدایی

·        نیمه شب گهواره ها آرام می جنبند

·        بی خبر از کوچ درد آلود انسان ها

·        باز هم دستی مرا چون زورقی لرزان

·        می کشد ـ پارو زنان ـ در کام طوفان ها

·        چهره هایی در نگاهم سخت بیگانه

·        خانه هایی بر فرازش اشک اخترها

·        وحشت زندان و برق حلقه ی زنجیر

·        داستان هایی ز لطف ایزد یکتا

·        سینه ی سرد زمین و لکه های گور

·        هر سلامی سایه ی تاریک بدرودی

·        دست هایی خالی و در آسمانی دور

·        زردی خورشید بیمار تب آلودی

·        جستجویی بی سرانجام و تلاشی گنگ

·        جاده ای ظلمانی و پایی به ره خسته

·        نه نشان آتشی بر قله های طور

·        نه جوابی از ورای این در بسته

·        می نشینم خیره در چشمان تاریکی

·        می شود یک دم از این قالب جدا باشم؟

·        همچو فریادی بپیچم در دل دنیا

·        چند روزی هم من عاصی خدا باشم؟

·        گر خدا بودم خدایا ز این خداوندی

·        کی دگر تنها مرا نامی به دنیا بود؟

·        من به این تخت مرصع پشت می کردم

·        بارگاهم خلوت خاموش دل ها بود

·        گر خدا بودم خدایا لحظه ای از خویش

·        می گسستم، می گسستم، دور می رفتم

·        روی ویرانجاده های این جهان پیر

·        بی ردا و بی عصای نور می رفتم

·        وحشت از من سایه در دل ها نمی افکند

·        عاصیان را وعده ی دوزخ نمی دادم

·        یا ره باغ ارم، کوتاه می کردم

·        یا در این دنیا بهشتی تازه می زادم

·        گر خدا بودم دگر این شعله عصیان

·        کی مرا، تنها سراپای مرا می سوخت

·        ناگه از زندان جسمم سر برون می کرد

·        پیشتر می رفت و دنیای مرا می سوخت

·        سینه ها را قدرت فریاد می دادم

·        خود درون سینه ها فریاد می کردم

·        هستی من گسترش می یافت در هستی

·        شرمگین هر گه خدایی یاد می کردم

·        مشت هایم، این دو مشت سخت بی آرام

·        کی دگر بیهوده بر دیوارها می خورد

·        آن چنان می کوفتم بر فرق دنیا مشت

·        تا که هستی در تن دیوارها می مرد

·        خانه می کردم میان مردم خاکی

·        خود به آنها راز خود را باز می خواندم

·        می نشستم با گروه باده پیمایان

·        شب میان کوچه ها آواز می خواندم

·        شمع می در خلوتم تا صبحدم می سوخت

·        مست از او در کارها تدبیر می کردم

·        می دریدم جامه ی پرهیز را بر تن

·        خود درون جام می تطهیر می کردم

·        من رها می کردم این خلق پریشان را

·        تا دمی از وحشت دوزخ بیاسایند

·        جرعه ای از باده هستی بیاشامند

·        خویش را با زینت مستی بیارایند

·        من نوای چنگ بودم در شبستان ها

·        من شرار عشق بودم سینه ها جایم

·        مسجد و میخانه ی این دیر ویرانه

·        پر خروش از ضربه های روشن پایم

·        من پیام وصل بودم در نگاهی شوخ

·        من سلام مهر بودم بر لبان جام

·        من شراب بوسه بودم در شب مستی

·        من سراپا عشق بودم، کام بودم، کام

·        می نهادم گاهگاهی در سرای خویش

·        گوش بر فریاد خلق بی نوای خویش

·        تا ببینم درد هاشان را دوایی هست

·        یا چه می خواهند آنها از خدای خویش

·        گر خدا بودم، رسولم نام پاکم بود

·        این جلال از جامه های چاک چاکم بود

·        عشق شمشیر من و مستی کتاب من

·        باده خاکم بود، آری باده خاکم بود

·        ای دریغا لحظه ای آمد که لب هایم

·        سخت خاموشند و بر آنها کلامی نیست

·        خواهمت بدرود گویم تا زمانی دور

·        زانکه دیگر با تو ام شوق سلامی نیست

·        زانکه نازیبد زبون را این خدایی ها

·        من کجا وز این تن خاکی جدایی ها

·        من کجا و از جهان این قتلگاه شوم

·        ناگهان پرواز کردن ها، رهایی ها

·        می نشینم خیره در چشمان تاریکی

·        شب فرو می ریزد از روزن به بالینم

·        آه حتی در پس دیوارهای عرش

·        هیچ جز ظلمت نمی بینم، نمی بینم

·        ای خدا، ای خنده ی مرموز مرگ آلود

·        با تو بیگانه است دردا، ناله های من

·        من تو را کافر، تو را منکر، تو را عاصی

·        کوری چشم تو، این شیطان خدای من

پایان
ادامه دارد