پاییز ِ درو

 

سیاوش کسرائی 

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

آوا
(1336)

·        پاییز،

·        پاییز برگریز گریزان ز ماه و سال

·         بر سینه ی سپیده دم تو نوار خون

·         آویختند

·        با صبحگاه سرد تو فریاد گرم دوست

·        آمیختند

·        پاییز، میوه سحری رنگ سخت وکال،

·        واریز قصر آب تو در شامگاه سرخ

·         نقش امیدهای به آتش نشسته است

·         دمسردی نسیم تو در باغ های لخت

·         فرمان مرگ، بر تن برگ شکسته است
 

·        دروازه ها گشودی و تابوت های گل

·        از شهر ما گریخت

·        عطر هزار ساله ی امید های ما

·        با رنگ سرخ خون

·         بر خاک خشک ریخت

·        فردای برفریز

·        پاییز،

·        هنگام رویش گل یخ از کنار سنگ

·        ای ننگ، ای درنگ ،

·        قندیل های یخ را

·        چه کسی ذوب می کند؟

·         و این جام های می را چه کسی آورد به زنگ؟

·         پاییز، 

·        ای آسمان رقص کلاغان خشکبال،

·        گلخانه ی شکسته در شاخه های فقر،

·        در این شب سیاه که غم بسته راه دید،

·        کو خوشه ستاره؟

·        کو ابر پاره پاره؟

·        کو کهکشان رنگ تا مشرق امید؟

·         وقتی سوار هست و همآورد گرد هست

·        بر پهنه ی نبرد سمند دلاوران،

·        چوگان فتح را

·         امید برد هست، 

·        آویزهای غمزده برگ های خیس،

·        وی روزهای گس (و ای روزهای گس)

·         چون شد که بوسه هست و لب بوسه خواه نیست؟

·        چون شد که دست هست و کسی نیست دسترس؟

·        در سرزمین ما

·        بیهوده نیست بلبل آشفته را نوا

·        در هیچ باغ، مگر باغ ما سیاه

·         یک سرخگل نمی شکفد با چنین صفا

·        یک سرگشت نیست، چنین تیره و تباه
 

·        در جویبار، اگرچه می دود الماس های تر

·         و آواز خویش را

·        می خواند پر سوزتر شبگیر رهگذر

·        لیکن در این زمان

·        بی مرد مانده ای پاییز،

·        ای بیوه ی عزیز غم انگیز مهربان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری  
پایان