مرگِ روز

 

 هوشنگ ابتهاج (سایه)       

·        می رفت آفتاب و  به دنبال می کشید

·        دامن ز دست کشته خود، روز نیمه جان

·        خونین فتاده روز از آن تیغ خون فشان،

·        در خاک می تپید و پی  یار می خزید

·        خندید آفتاب که این اشک و آه چیست!

·        خوش باش روز غمزده، هنگام رفتن است

·        چون من بخند خرم و خوش، این چه شیون است!

·        ما هر دو می رویم، دگر جای شِکوه نیست.

·        نالید روز خسته که ای پادشاه نور ،

·        شادی از آن تو ست، نه از آن من، بلی

·        ما هر دو می رویم از این رهگذر، ولی

·        تو می روی به حجله و من می روم به گور.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری