هاینریش گمکوف
برگردان
شین میم شین
فصل شانزدهم
۱۹
برخورد ارتجاع با انگلس
هم
فرقی با برخورد آن با مارکس نداشت.
جانبداری آشکار انگلس از کمون پاریس
یکشبه
او
را
معروف جهان کرد:
ارجمند از دید کارگران واقف به شعور طبقاتی خیلی از کشورهای جهان
و
منفور از دید استثمارگران
و
رعب انگیز برای خائنین به جنبش کارگری.
واقعیت این است
که
همه رهبران کارگری
از میراث کمون پاریس دفاع نمی کردند.
حتی
برخی از اعضای شورای رهبری انترناسیونال اول
و
سران سندیکاهای انگلیس
تحت فشار بورژوازی نرم و منحرف شده بودند.
انگلس
که
از بزدلی در مبارزه طبقاتی نفرت داشت و تسلیم را بدترین کردوکارمی دانست،
از این برخوردهای ننگ آمیز به خشم می آمد و اخراج این افراد از شورای رهبری انترناسیونال را تقاضا می کرد.
چنین هم شد.
انگلس در مقابل مادر عزیزش هم می بایستی از موضع خود دفاع کند.
مادرش نمی فهمید
که
چرا پسرش از کمونارها که به نظرش، مشتی «جنگ افروز» بوده اند،
دفاع می کند
و
بر آن بود که پسرش «فریب» مارکس را خورده است.
انگلس
به
مادرش جوابی به ظاهر نرم، ولی ذاتا قاطعانه داد:
«تو از مواضع نظری من که از ۳۰ سال تاکنون دارم و تغییر نداده ام، خبر داشته ای.
از این رو،
برای تو نمی بایستی حیرت انگیز باشد که من نسبت به رخدادهایی که ضرور می دانم،
نه تنها باید موضع روشن بگیریم، بلکه باید سهم خود را در آنها ادا کنم.
تو در غیر این صورت می بایستی نسبت به من شرمگین باشی.
بود و نبود مارکس در اینجا
و
حتی
بود و نبود مارکس به طور کلی
کمترین تغییری در مواضع نظری و عملی من نمی دهد.»
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۳، ص ۲۹۹ ـ ۳۰۰)
مارکس و انگلس
جزو کسانی نبودند که با تهدید این و آن، سکوت کنند.
فرق هم نمی کرد که حملات دشمن از چه حدت و شدتی برخوردار باشند.
انترناسیونال اول نیز که اکنون پا به شش سالگی اش می گذاشت،
دلش کماکان با شور و خروش برای امر انقلاب می تپید.
موی سر آنها خاکستری شده بود،
موی سر مارکس حتی سفید شده بود،
ولی
آنها به درک خویش از سعادت بشری وفادار مانده بودند:
«پیکار»
همانطور که مارکس روزی به دخترانش اعتراف کرده بود.
(«حاجی فیروز و ژنرال» اعترافات، ص ۶۰۷)
پایان فصل ۱۶
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر