زمین باطل

   سیاوش کسرائی 
(1305 ـ 1374)
(اصفهان ـ وین)   
زمین باطل 
از مجموعه شعر با دماوند خاموش

با سپاس از
مسعود

·        ساحلی بودم که دریایی میان بازوان استوار من شنا می کرد

·         زیر چشمم، موج هایش بال های شوق، وا می کرد

·        گاه می خندید

·         گاه می رقصید

·        نغمه می گسترد از گرداب

·        قصه می آورد از نرم و درشت آب

·        در تلاش پر تکاپویش هیاهوها به پا می کرد.

·        جان بی آرام او را همنشین و همدلی بودم

·        سرخوش و سیراب و سنگینساحلی بودم.

·        آسمان چشم تنگ٘، از شور ما آشفت

·        بر زمین، باران نفرین ریخت

·         جانِ دریا سوخت.

·        در میان بازوان من

·        خفته٘ آن آوازه خوان٘ دریا

·         بی تکان، آبی است

·         بی نفس افتاده مردابی است.

·         در کنار او

·        بی نوازش های دست مهربار او

·        من زمین باطلی هستم

·        خاک پرت افتادهٔ سر در گلی هستم

·         سر به سر، خاموش

·         ساحلی هستم.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان