گر تکاپو ست، به بیرون شدن از گنداب است

   سیاوش کسرائی 

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

 خنده

·        تو چه خوش  می خندی!

·        تو چه آسان و چه راحت  می خندی ای مرد!

·         

·        تو چنان  می خندی،

·        که من آن کرمزده دندان را در دهنت می بینم

·        همچنین می‌بینم،

·        که تکان می ‌دهدت خنده‌ ی بگسسته عنان

·        و تنت با همه‌ی فربهی‌ اش می‌لرزد.

·         

·        ای به هر آینه افتاده و تکرار شده،

·        دو شده، ده شده، صد، نهصد و بسیار شده،

·        تو چه می‌بینی آیا در من؟

·        سبب خنده، چه می‌ بینی در کار من و پیکر من؟

·         

·        منم اینک مردی زخم به تن

·        آرزوهای بلندش همه گردیده هوار

·        نه فرومانده به گل

·        نه برافراخته قد

·         

·        گر تکاپو ست، به بیرون شدن از گنداب است

·        نه به افروختن مشعل خورشید به شب

·         

·        این مرا دردی پیچاننده ا‌ست

·        و تو  می خندی بر تابم و می ‌لرزاند گریه مرا.

پایان

سرچشمه: نوید نو