بهار زیر و رو کننده می رسد

 سیاوش کسرائی 

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

(از تراشه های تبر ) 

ره آورد

·         مسافر ز  گرد ره رسیده ام

·        تمام راه رفته را به پا و سر دویده ام

·        صلابت و شکوه کوه های دور

·        نگاه دشت های سبز

·        تلاش بال ها

·        شکاف و رویش زمین پرورنده با من است

·        گل هزار باغ خنده با من است

·        طلوع آفتاب بر ستیغ

·        برای دیدن گوزن های تیزتک

·        ز صخره ها به سنگ ها پریده ام

·        فراز آبرفت ها

·        که آبی بنفشه ها، ستاره ای است

·        چکیده بر گلیم وحشی علف

·        نفس زنان و خسته چتر بید واژگونه را

·        به روی سر کشیده ام

·        تولد بهار را

·        به روی دست های جنگل بزرگ دیده ام

·        ز سینه ریز رنگ رنگ تپه ها

·        شکوفه های نوبرانه چیده ام

·        کنون برابر تو ایستاده ام

·        یگانه بانوی من، ای سیاهپوش، ای غمین

·         که مژده آرمت

·        بهار زیر و رو کننده می رسد

·        نگاه کن، ببین

·        غمت مباد و داغ دوری ات مباد

·        که لاله ها به کوه، روشن اند و رنگ بسته اند

·         که خارهای سبز سرکش اند

·        دمی کنار این دریچه، بال های باز را در آسمان نظاره کن

·        ببین که لانه ها دوباره از پرندگان تهی است

·        ببین کسی به جای خویش نیست

·        اگر به صبر خو کنی

·        اگر که روزهای وصل را

·        به پرده همین شبان نارسیده سر کنی

·        بیارمت نویدهای سرخ گونه ای

·        که من ز چرخریسک نهفته در پناه شاخه ها و مه

·        به قعر دره ها شنیده ام.

پایان