وداع با شایا!

 به یاد روزبه ـ مادر بزرگ ـ پدر بزرگ

برای مریم:

دوستی از تبار کیمیا و رؤیا

آنتونی اشنایدر

برگردان میم حجری

·        وقتی که مادر بزرگ با چتر بزرگ خود به دیدن میرا و والنتین آمد، هوا آفتابی بود.

·        او از ماشین بابا پیاده شد و گفت:

·        « شایا را هم با خود آوردم.

·        شایا آمده بود پیش من و من صاحبش را پیدا نکردم.»

·        مادر بزرگ جعبه ای را در دست داشت که سوراخ های زیادی داشت.

·        «شایا؟»، میرا پرسید.

·        «آره، شایا»، مادر بزرگ گفت.

·        «نگاه کن و ببین که پر و بال زرد طلائی اش چه درخششی دارد!»

·        خوشبختانه مادر بزرگ فکر قفس، دانه و شلوار شنا را هم کرده بود.

·        در پنجره آشپزخانه جای آفتابگیری وجود داشت.

·        شایا بسیار هیجانزده بود.

·        مادر بزرگ کنار قفس نشست و آوازی را سوت زد.

·        آنگاه، شایا سرش را کج کرد و به آواز مادر بزرگ گوش داد.

·        بدین طریق، دوستی شایا با مادر بزرگ، مادر، بابا، میرا و برادر کوچکش ـ والنتین ـ شروع شد.

·        طولی نکشید که آنها به یکدیگر خو گرفتند.

·        حتی بابا دیگر به بهانه غذا دادن هر روزه به شایا و آواز او غر نزد.

·        شایا هر روز ظهر از میرا یک تکه سیب دریافت می کرد.

·        «بگذارید که شایا در آشپزخانه قدری پرواز کند»، مادر بزرگ گفت.

·        «و گرنه بال هایش زنگ می زنند.»

·        وقتی که روزی والنتین برگ گلی را برایش آورد، شایا از ترس خود را به آب ظرفشوئی انداخت.

·        مادر بزرگ اغلب دم پنجره، نزد شایا می نشست.

·        مادر بزرگ یا با شایا صحبت می کرد و یا به رادیو گوش می داد.

·        مادر بزرگ از سمفونی بیشتر از هر چیز خوشش می آمد، شایا هم همراه با آن می خواند.

·        وقتی که میرا با والنتین دعوا می کرد، شایا هیجانزده جیک جیک می کرد.

·        در نتیجه، میرا و والنتین خنده شان می گرفت و دعوا یادشان می رفت.

·        در پائیز، شایا بیشتر از هر وقت دیگر، خیلی از پرهایش را از دست داد.

·        «این تعویض لباس شایا ست»، مادر گفت.

·        «شایا حالا لباس زمستانی دریافت می کند.»

·        «تو دیگر برای همیشه پیش ما می مانی؟»، والنتین از مادر بزرگ پرسید.

·        مادر بزرگ سرش را به علامت «آری»، تکان داد.

·         در این اواخر، مادر بزرگ اغلب احساس خستگی می کرد.

·        راه رفتن برایش دشوار می نمود.

·        وقتی که او یکشنبه ها با بابا به قدم زدن می پرداخت، از چتر بزرگ خود به عنوان عصا استفاده می کرد.

·        مادر بزرگ طولانی تر از همیشه می خوابید.

·        علاوه بر این، دیگر خوب نمی شنید.

·        وقتی مادر بزرگ نامه دریافت می کرد، نامه را تقریبا به کندی والنتین می خواند.

·        او اغلب عکس هائی را از کیفش بیرون می آورد و قصه هائی در باره بابا بزرگ به میرا می گفت.

·        میرا بابا بزرگ را دیده بود.

·        وقتی برف می بارید،، مادر بزرگ دم پنجره، نزد شایا می نشست.

·        او بندرت از خانه بیرون می رفت.

·        چشم به راه چی بود، مادر بزرگ؟

·        صبح یکی از روزهای بهمن ماه، آشپزخانه ساکت ساکت بود.

·        شایا نه روی میله قفس، بلکه در کف قفس نشسته بود و چشمانش نیمه باز بودند.

·        «شایا چه شه؟»، والنتین با نگرانی پرسید.

·        «چرا دیگر غذا نمی خورد، آبتنی نمی کند؟»

·        «شاید بدنش درد می کند»، مادر بزرگ گفت و با والنتین برای شایا آشیانه ای از پشم و پنبه درست کرد.

·        سر شایا خیلی سنگین بود.

·        والنتن آشیانه را با پرنده کوچک در دستانش گرفته بود و با خود به همه جا می برد.

·        «شایا حالا به ما احتیاج دارد»، مادر بزرگ گفت.

·        بیرون از خانه، برف سنگینی بر زمین نشسته بود.

·        مادر به منقار شایا آب می پاشید.

·        شایا ناگهان شروع کرد به نوک زدن به دور و بر خود.

·        والنتین را ترس برداشت.

·        شباهنگام، والنتین و میرا شایا را در کف قفس خواباندند.

·        مادر دستمالی به روی قفس انداخت، تا نور مزاحمتی برای شایا ایجاد نکند.

·        والنتین صبح زود به آشپزخانه دوید.

·        «شایا همچنان در خواب است»، والنتین داد زد.

·        پشت پنجره توفان برف و باد بود.

·        «شایا دیگر بیدار نمی شود»، والنتین ناگهان گفت و بعد به گریه در آمد و به نوازش پرهای زرد طلائی آن پرداخت.

·        مادر بزرگ والنتین را بغل کرد.

·        همه غمگین شدند.

·        آنگاه، مادر بزرگ زیباترین دستمال خود را بیرون آورد و روی شایا کشید.

·        بابا زیر درخت نارون در باغچه، قبری کند.

·        مادر بزرگ پالتوی زمستانی اش را پوشیده بود و کلاه خز بر سر داشت.

·        والنتین شایا را با احتیاط  به گور سپرد و بابا بر روی آن، خاک و برف ریخت.

·        «پرنده عزیز طلائی!»، والنتین زیر لب زمزمه کرد.

·        در آشپزخانه، اکنون سکوت مطلق حکمفرما ست.

·        مادر قفس را به پستو برده است.

·        اکنون مادر بزرگ دم پنجره تنها نشسته است.

·        والنتین به نارون چشم دوخته است.

·        پای درخت نارون آرامگاه شایا ست.

·        «مادر بزرگ!»، والنتین گفت.

·        «تو هم روزی می میری؟»

·        مادر بزرگ به علامت «آری»، سرش را تکان داد.

·        «شایا اما با این حال، هنوز هم زنده است.

·        می دانی؟

·        شایا هنوز هم زنده است، برای اینکه ما دوستش می داریم»، مادر بزرگ گفت و عکسی از کیفش بیرون آورد.

·        «این شایا ست!»، والنتین شادمانه داد زد.

·        «این عکس برای تو ست»، مادر بزرگ گفت و بعد آنها به نقل خاطرات خود در باره شایا پرداختند.

·        نهرهای نور خورشید بر جای خالی شایا در لب پنجره جاری بود.

·        «می آئی برویم نزد شایا؟»، والنتین پرسید.

·        مادر بزرگ بزحمت پالتوی خود را پوشید و به جست و جوی چترش پرداخت.

·        آرام آرام و نفس نفس زنان از پله ها پائین رفت.

·        والنتین با احتیاط دستش را در دست گرفت و محکم نگه داشت.

·        مادر بزرگ در جیب پالتو اش، یک حلقه چرخریسک داشت.

·        آن را بر شاخه نارون بالای گور شایا محکم بست.

·        بعد آندو به خانه برگشتند.

·        مادر بزرگ بزحمت از پله ها بالا رفت.

·        مادر بزرگ دیگر بندرت دم پنجره می نشست.

·        بیشتر وقت ها روی مبل دراز می کشید.

·        یک بار ناگهان گفت:

·        «شما که مرا تنها نخواهید گذاشت؟»

·        «هرگز، مادر بزرگ، هرگز!»، والنتین هراس زده داد زد.

·        بعد، مادر بزرگ دست هایش را دراز کرد و پیشانی میرا و والنتین را بوسه داد.

·        «همه چیز رو به راه و بسامان است»، مادر بزرگ با لحن آرامبخشی گفت.

·        هر روز، میرا و والنتین بیشتر حس می کنند، که مادر بزرگ را چقدر دوست می دارند.

·        ساعات متوالی کنار تخت مادر بزرگ می نشینند، به نقل خاطرات خود در باره شایا می پردازند و تخته بازی می کنند و یا به قصه های مادر بزرگ گوش می دهند.

·        صبح یکی از روزها، مادر چشمانش از اشک لبریز بود.

·        پشت سرش بابا ایستاده بود.

·        «بیائید پیش مادر بزرگ»، مادر گفت و دستان والنتین و میرا را در دست گرفت.

·        مادر بزرگ ـ بی حرف و بی حرکت ـ روی تختش دراز کشیده بود.

·        «مادر بزرگ!»، والنتین آهسته گفت.

·        «مادر بزرگ!»

·        بعد دستان رنگ پریده او را نوازش کرد.

·        «او خوابیده، مثل شایا»، مادر گفت.

·        «مادر بزرگ!»، والنتین داد زد.

·        «بیدار شو، مادر بزرگ!»

·        مادر، والنتین را بغل کرد.

·        میرا می گریست.

·        بابا میرا را بغل کرده بود.

·        در بیرون از خانه، پرنده ها می خواندند.

·        «یادتان هست»، مادر پرسید.

·        «وقتی که مادر بزرگ با چتر بزرگش به خانه ما آمد؟

·        آن روز هوا آفتابی بود.»

·        والنتین و میرا سرهای شان را به علامت «آری»، تکان دادند.

·        «او در دستش جعبه ای داشت.

·        این شایا ست، مادر بزرگ گفت.

·        این دفتر را مادر بزرگ برای شما به میراث نهاده است.»

·        والنتین و میرا دفتر را باز کردند.

·        در صفحه اول آن نوشته شده بود:

قصه های شایا! 

(شایا یعنی زندگی)

پیشکشی برای میرا و والنتین

·        «مادر بزرگ، ما دوستت داریم!»، میرا آهسته گفت.

پایان