شعری از مجید نفیسی (62)

سرود کارگرانی که

 زندان اوین

 را ساختند

(۲۵ مه ۱۹۹٨)  

سرچشمه:

اخبار امروز 

·        می کِشیم، می کِشیم، بر دوش می کِشیم

·        از درون راهرو های تاریک

·        و دیوار های بلند بالا می بریم

·        بر فراز داربست های باریک.

·        آنها چشمان ما را می بندند

·        و تنها به هنگام کار می گشایند.

·        ما در گروه های کوچک کار می کنیم

·        و سربازان مسلح به گِرد ما می چرخند.

·        چه کسی در این راهروها پاس خواهد داد

·        و چه کسی در این حجره ها منتظر خواهد ماند؟

·        چه کسی تازیانه را بالا خواهد برد

·        و چه کسی دردِ گزنده را فرو خواهد خورد؟

·        هر شب که به خوابگاه خود باز می گردیم

·        پرسش ما از همدیگر، این است:

·        «کی از این کار سر،  باز خواهیم زد

·        یا در این بند،  نقبی خواهیم گشود؟»  

·        افسوس، پرسش های ما بی پاسخ می مانند

·        و دست های ما آلوده.

·        اما آنها که اینجا در بند خواهند بود

·        از اینهمه، با اشباحِ ما سخن خواهند گفت.

·        یک روز بنیاد این نُه تو، پایان خواهد گرفت

·        و پیکرهای ما در زیر آن دفن خواهد شد.

·        ای داد خواهان که روزی این راز را می گشایید

·        این زندان را به بنای یادبودی بدل کنید.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری