شعری از یوسف صدیق (گیلراد) (52)

شیدایی  

سرچشمه:

اخبار روز  

·        هرگز در خواب ‌هایت نبوده ‌ام.

·        هرگز در گستره‌ ی مروارید هایت دریا نشده ‌ام.

·        مانده ‌ام اما، که چه نزدیکم به تو.

·        مثل بهار و بنفشه.

·        مثل کتاب و کلمه.

·        مثل پاییز و برگ.

·        مثل سکوت و سنگ.

·        بگذار بنویسم:

·        شیدای پستان هایت شده‌ام،

·        بی‌ آنکه بوسیده باشم‌ شان با ذره ذره ی جانم

·        و سجده‌ گاه من شده باشند.

·        می‌ دانم، می‌ دانم.

·        « دیوانگی‌ست این»،

·        خواهی گفت.

·        اما چه جای شگفتی .

·        مگر نه‌ آنکه نوشتی:

·        «طعم شعر می‌‌دهند و بوی بهار- نارنج؟»  

·        مگر نه‌ آنکه زنانگی ‌ات را در زیبایی‌ هاشان سرودی‌؟

·        من نیز دیوانگی‌ هایم را می ‌‌سرایم.

·        تابو هایم را به تابوت ‌ها می ‌‌سپارم.

·        راز‌هایم را می ‌‌گشایم.

·        گاهی‌ گشودن رازها ، یعنی‌ دریچه‌ های تبسم به سوی نور و رهایی.

·        بیا و مرا به خواب‌ هایت ببر، ای خوب!

·        به شیدایی‌هایت.

·        به شعر‌هایت.

·        به بهار و به نارنجت.

*****

·        تنهایی‌ جغرافیای غریبی‌ است که نیمه ‌ی بیدارت را پژمرده می ‌‌کند.

·        باید به ازدحام عاطفه‌ هایت کوچ کنم

·        و آغاز و پایانم را به پستان های شکفته ‌ات بسپارم.

·        بخند.

·        بخند و بگو:

·        « دیوانگی‌ست این.»

·         

·        من اما، همین روز‌ها کیسه خوابم را در واژه‌ هایت پهن می‌‌ کنم.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری