تراژدی «مهره سرخ» از سیاوش کسرایی (8)

پیشکش به مهری

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

  

·        در انتهای دشت

·        گویی بساط خیمه شب را

·        از جای می کنند

·        یا در خط افق

·        دیوار روز را

·        بر جای می نهند

·         

·        شب می رود ز دست

·        اما حکیم را

·        بس حرف ها که هست:

·        «شرمنده آن که پشت به یار و دیار خویش

·        با صد بهانه، روی به بیگانه می کند

·        سامان نمی دهد، چه توان کرد، حرف نیست

·        آشفته از چه، ساحت این خانه می کند؟

·        فرخنده آن که بی کژی و کاستی به جان

·        در کار می رود

·        پیروزی و شکستش

·        بیرون ز گفت ما ست

·        فرخنده آن که راه به هنجار می رود!

·        آری توان که رهرو دریا کنار بود

·        آنگه به سالیان

·        بیرون ز ورطه های همه مرگبار ماند

·        اما نمی توان

·        بی غرقگی در آب

·        دریاشناس گشت و گهر از صدف ربود

·        سهراب،

·        ای زخم جهل خورده به تاریکی

·        دارو به گنج خانه کاووس شاه هست،

·        اما نه از برای تو و زخم های تو ست

·        آری تو را عطش نه به آب است، از آن که آب

·        در زیر پای تو ست

·        از من شنو، که روشنی جان دوای تو ست

·        در سنگلاخ چشمه ی  دانایی

·        سهراب، جای تو ست

·        بگذار،

·        یک راز سر به مهر بگویمت آشکار:

·        این مهره ی شگرف

·        معجون مرگ دارو و جان دارو ست

·        میرایی و شکفتگی جاودان در او ست

·        زهر است زهر، باده ی لعلش

·        جز عاشقان، پیاله نگیرند از این شراب

·        بیگاه می کشد

·        تا هر پگاه بر کشدت همچو آفتاب

·        اکنون چه جای یاری کاووس خویشکام

·        که جوید سلامتت.

·        او را به هر دمی است یکی مرگزا خطر

·        یا زال زر که خود ز نبردت نه آگه است

·        سیمرغ را برای کدامین علاج درد

·        آتش نهد به پر؟

·        بیجا چرا گلایه

·        از این و آن دگر؟

·        گر هر که را به کار

·        چه سودا، چه سود خویش

·        پایان ناگزیری

·        در پیش روی هست،

·        در کار خود نگر

·        پایان تلخ تو ست، بسی ناگزیرتر

·        هان ای خجسته جان

·        ای جاودان جوان

·        تو می روی که زخم تهیگاه خویش را

·        بر هر که خنجری اش به دست است

·        بنمایی،

·        تو می روی که زخم تهیگاه خویش را

·        در چشم خستگان پریشان شب زده

·        بر آن کسان که بی خبر از چند و چون کار

·        بازوی خویش را

·        بر طوق پهلوانی پیکار می دهند 

·        بگشایی،

·        تا عاشقان مباد، کز این پس خطا روند

·        با این چراغ سرخ، به ره آشنا روند.

·        سهراب، خون تو

·        همراه خون سرخ سیاووش

·        اسفندیار و رستم و بسیار چهره ها

·        گمنام یا به نام

·        از هر فراز در شط شهنامه ریخته است

·        این رود پر خروش

·        دیری است

·        کز چنبر زمانه ی بد خو گریخته است

·        این رود می رود

·        تا دشت های سوخته را بارور کند

·        خون است

·        خون جوش می زند

·        گل گل ز خاک خاطره می روید

·        آنگاه،

·        گر دست پرتوان و خداوندی خرد

·        عطری ز باغ خاطره بر پرده آورد

·        سیمای آرزو

·        مغموم و ناتمام، بدین گونه ای که هست

·        بر سقف هر نگاه نمی ماند.»

ادامه دارد