خود آموز خود اندیشی (۹۸۷)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شور

حکایت اول

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۸۰ ـ ۸۳)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

۱

ز من صبر بی او توقع مدار

که با او هم امکان ندارد قرار

معنی تحت اللفظی:

من در حضور او  حتی نمی توانم صبر و شکیب و آرامش داشته باشم، چه رسد به اینکه در غیاب او داشته باشم.

 

 

 

گدا زاده

 اکنون از «من» سخن می گوید،

 بی آن که «منی» در بین باشد.

کدام «من»؟

 

برای سخن گفتن از «من»، باید به خرد اندیشنده و (۱) مجهز شد و به برکت خرد اندیشنده و (۱) به (۲) و استقلال عمل و اندیشه دست یافت و منیت کسب کرد و آدم شد.

 

برای سخن گفتن از «من»، باید به خرد اندیشنده و شناسنده مجهز شد و به برکت خرد اندیشنده و شناسنده

به خودمختاری و استقلال عمل و اندیشه دست یافت، منیت کسب کرد و آدم شد.

 

سگ

هرگز نمی تواند به «منیت» خویش وقوف داشته باشد.

سگ

نمی تواند خود را از محیط خویش متمایز سازد.

گرفتاری عاشق یکطرفه و خیالپرست در این است که نه بی او قرار و آرام دارد و نه با او.

 

او در واقع به درد من درآوردی خود خو کرده است و درمان نمی خواهد.

 

چون برای درد او درمانی وجود ندارد.

 

وصلت پسر شاه با پسر گدا نه ممکن است و نه معقول.

وصلت سگ با انسان معنی ندارد.

سگ

 در بهترین حالت می تواند به دنبال انسانی روانه شود، نه بر مبنای شعور، بلکه به حکم غریزه.

هادی سگ

 در این دنباله روی، نه خرد راهنما، نه حتی خود انسان مورد نظر، بلکه مولکول های بویناک حریف اند.

با این مولکول های شیمیائی می توان سگ را دیوانه وار به دنبال هر کس و هر چیز روانه کرد.

 

ادامه دارد.