خود آموز خود اندیشی (۱۰۰۲)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شور

حکایت اول

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۸۰ ـ ۸۳)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

 

۱

درد دل دوستان، گر تو پسندی دوا ست

هر چه مراد شما ست، غایت مقصود ما ست.

معنی تحت اللفظی:

اگر درد پسند دوست باشد، به دوا تبدیل می شود.

هر چه مراد دوست باشد، ایدئال عاشق می شود.

 

سعدی

در این بیت شعر،

ماهیت چیزها را سوبژکتیویزه می کند.

بدین طریق و ترفند،

چیستایی درد و درمان

نه اوبژکیتو، بلکه سوبژکتیو می گردد.

بسته به علایق و سلایق دوست می گردد.

این چیزی جز سوبژکتیویسم معرفتی نیست که فاقد کمترین ارزش و اعتبار علمی است.

سعدی

در این بیت شعر

در تئوری شناخت خویش

دیالک تیک اوبژکت و سوبژکت (موضوع شناخت و سوبژکت شناخت)

را

وارونه می سازد.

در دیالک تیک خر و  خر سوار

نقش تعیین کننده از آن خر است و نه از ان خرسوار.

در دیالک تیک درد و درمان و دوست،

نقش تعیین کننده از آن  درد و درمان است و نه از ان دوست.

چون محتوای شناخت در خود اوبژکت (موضوع) شناخت.

 

سعدی

ضمنا

عاشق (ضد دیالک تیکی دوست) را تا حد هیچ و پوچ تنزل می دهد تا معشوق (دوست) را به مقام همه چیز ارتقا دهد.

 

سعدی  

دیالک تیک من و دوست را به شکل دوئآلیسم هیچ و همه چیز تحریف می کند.

آنسان که از من، تفاله ای نوچه و دنباله رو و بی هویت باقی می ماند،

 که فقط به درد چکمه لیسی و «بله قربان» گویی و خ. مالی می خورد.

 

ادامه دارد.