فریدون توللی
ویرایش و تحلیل
از
ربابه نون
مهتاب
در زیر ِ سایه روشن ِ ماه ِ پریده رنگ
در پرتوی چو دود، غم انگیز و دلربا
افتاده بود
و
زلف ِ سیاهش به دست ِ باد
مواج و دلفریب
می زد به روشنایی ِ شب، نقش ِ تیرگی
می رفت جویبار و صدای ِ حزین ِ آب
گویی حکایت ِ غم ِ یاران ِ رفته داشت
وز عشق های ِ خفته و اندوه ِ مردگان
رنجی نهفته داشت
در
نور ِ سرد و خسته ی مهتاب،
کوهسار
چون آرزوی ِ دور
چون هاله ی امید
یا
چون تنی ظریف و هوسناک در حریر
می خفت در نگاه
وز دشتهای ِ خرم و خاموش می گذشت
آهسته شامگاه
او،
آن امید ِ جان ِ من،
آن سایه ی خیال
می سوخت در شراره ی گرم ِ خیال خویش
می خواند در جبین ِ درخشان ِ ماهتاب
افسانه ی غم ِ من و شرح ِ ملال ِ خویش
پایان
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر