فریدون توللی
ویرایش و تحلیل
از
ربابه نون
عشق ِ رمیده
در پای آن چنار ِ کهن ، کز بسی زمان
سر بر کشیده یکه و تنها میان دشت
عشقی رمیده،
رفته ز افسردگی به خواب
غمگین ز سر گذشت
غوغا کنان ، گروه ِ کلاغان
به
شامگاه
سوی ِ درخت ِ گمشده پرواز می کنند
پر می زنند و از پی ِ خواب ِ شبانگهان
آواز می کنند
شب
می رسد
گرفته و سنگین نفس
ز دور
سوسو زنان،
ستاره
نظر می کند به خاک
وندر سکوت ِ شامگهان، ژرف حالتی است
آرام و سهمناک
گهگاه، از میانِ یکی ابر ِ تیره رنگ
برقی به چشم می رسد از کوهسار ِ دور
وز گوشه ی سیاه ِ یکی دخمه
سایه ای
سر می کشد ز گور
آنجا، کنار ِ قلعه ی ویران و دوردست
افروخته است دختر ِ شبگرد،
آتشی
او خود به خواب رفته و نالان بگرد ِ او
روح ِ مشوشی
باد
از
فراز ِ کوه،
خروشان و تند خیز
می افکند به خاک،
چنار ِ خمیده
را
می پیچدش به شاخه و بیدار می کند
عشق ِ رمیده
را
پایان
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر