نئوافلاطونیسم

 پروفسور دکتر مانفرد بور

برگردان

 شین میم شین

    

۱

·      نئوافلاطونیسم به جریان فلسفی مذهبی ـ عرفانی و شدیدا گمانورز در آنتیک واپسین (قرن ۳ تا ۶ میلادی) اطلاق می شود که با رجعت به افلاطون تدوین شده است.

۲

·      مارکس و انگلس نئوافلاطونیسم را به مثابه   جمعبندی غیر رئالیستی (تخیلی) نظرات استوئائی، اپیکوریستی و اسکپتیکی با محتوای فلسفه افلاطون و ارسطو تلقی می کنند.

·      (مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳، ص ۱۲۶)

۳

·      نئوافلاطونیسم بنا بر ماهیت اجتماعی اش، محصول زوال ایدئولوژیکی نظام در حال تجزیه و فروپاشی برده داری آنتیک بوده است.

۴

·      نئوافلاطونیسم در مکاتب بیشمار زیر شکوفا می شود:

الف

·      در مکتب اسکندریه ـ روم

·      (آموسیوس، ساکاس، پلوتین، پورفوریوس)        

ب

·      در مکتب سوریه ای

·      (یامبلیشوس)      

پ

·      در مکتب آتنی

·      (پروکلوس)        

ت

·      در مکتب پرگامون

·      (آیدسروس، سالوستیوس)

۵

·      یکی از آخرین نمایندگان نئوافلاطونیسم بوتیوس نام داشت.

۶

·      نئوافلاطونیسم می کوشید تا بر مبنای آموزه های اصلی افلاطون و با استفاده از اندیشه های مذهبی ـ عرفانی شرق، فلسفه یونانی را به صورت سیستم گمانورزانه ای در آورد.

۷

·      در کانون فلسفه نئوافلاطونیستی آموزه «یگانه ازلی» قرار دارد که از آن از طریق تناسخ (اماناسیون) تنوع مرحله به مرحله جهان صورت می گیرد.

۸

·      تأثیر وپسا تأثیر نئوافلاطونیسم خصلت دوگانه ای داشته است:

الف

·      از آنجا که آن بر فلسفه یونانی ـ رومی به میراث مانده مبتنی بود (و نئوافلاطونیسم آخرین سیستم فلسفی آن محسوب می شود)، به دشمن مسیحیت اولیه بدل می شود و به مبارزه ی سرسختانه ای بر ضد  آن می پردازد.

ب

·      اما در جریان توسعه خود به حلقه واسط میان سنت فلسفی یونانی ـ رومی، پاتریستیک (آگوستین)، اسکولاستیک و عرفان مسیحی قرون وسطی بدل می شود.

پ

·       

·      پسا تأثیرات نئوافلاطونیسم تا فلسفه رنسانس و سیستم های پانته ئیستی عصرجدید می رسند.

پایان