اشک و لبخند

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)  

 خون سیاوش

(۱۳۴۱)

·        جویباری بودم از آواز و اشک

·        کاخرم دریا به کام خود کشید

·         نغمه خوان، رفتم به سوی او، ولی

·         او به خود می تافت، مهرم را ندید

·        موج می خندید و با هر خنده ای

·        صد سرود تازه می آمد پدید

·        در شتاب شاد خود، دریای مست

·         نقش های دلربا می زد بر آب

·         باغ های واژگون می آفرید

·        مویه کردم، گیسوان کندم، عبث

·        اشک من دامان او را تر نکرد

·        و اندر آن هنگامه بانگم نی شنید

·        روزگاری رفت و آب از سر گذشت
 

·        جان من با جان دریا جفت شد

·        پرده ها یک یک به چشمانم درید

·         در سرود موج های نعره زن

·        هرچه دیدم، جویبار مویه بود

·        فاش می دیدم که از لبخند بحر

·         قطره قطره اشک هایم می چکید

·         تا ببینم خنده امواج را

·        تا سرود بحرها را بشنوم

·         من از این پس، بیش تر خواهم گریست

·        من از این پس، پیش تر خواهم دوید

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری 

پایان